بررسی سبکی مجموعه ی شعر "من و نازی" حسین پناهی بر اساس نظریه نقش گرایی هلیدی: فرانقش میان فردی

تجربه ها و تصویرهایی که ما از پیوستار جهان پیرامون و جهان ذهنی و خیالی خود داریم، به وسیله ی زبان مقوله بندی میشوند، به صورت مفاهیم در می آیند، رمزگذاری و بیان می شوند. شعر حسین پناهی در عین سادگی، گاهی وقت ها فضایوهم آلودی را به تصویر می کشد که درک این ابهام چندان آسان نیست. مایکل هلیدی با استفاده از مفهوم بافت موقعیتیو نظریه ی نظام ساختی- نقشی را معرفی کرد که به رویکردی موفق در عرصه ی تحلیل متون تبدیل شد. در تحقیق حاضر مجموعه ی شعر «من و نازی» حسین پناهی مورد توصیف و تحلیل قرار میشود. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که بسامد فرآیندهای ذهنی در این مجموعه ی شعر بیشتر از بسامد فرآیندهای مادی است. در واقع، شاعر، با کاربردفرآیندهای ذهنی بیشتر، دریافت ها، احساسات و ویژگی های ذهنی و انتزاعی خود را معرفی می کند و به خواننده انتقالمیدهد. پس از فرآیندهای ذهنی، پربسامدترین فرآیندهای به کاررفته در این مجموعه، متعلق به فرآیندهای رفتاری استکه این فرآیندها، نشان دهنده ی توجه شاعر به انسان، به عنوان فرد است. همچنین، شاعر بعد از فرآیندهای ذهنی و رفتاری،با کاربرد فرآیندهای ربطی، ویژگی های موقعیت های مختلف را به صورت عینی به تصویر کشیده است. گفتاری و وجودیبه ترتیب کمترین میزان بسامد را در این مجموعه شعر داشته اند.

Keywords:

نقش گرایی , نظام گذرایی , فرانقش میان فردی , شعر