نقش آب بندانها در ذخیره آبهای سطحی و قابل بازیافت

مازندران با داشتن متوسط بارندگی ۷۵۰ میلیمتردر سال (بیش از ۳ برابر متوسط بارندگی ایران)مطابق طبقه بندی های رایج اقلیم شناسی در ردیف مناطق مرطوب قرار می گیرد. ولی بدلیل عدم توزیع مطلوب بارش در فصول زراعی (۳۲ % در بهار و تابستان ۶۸ %در پاییز و زمستان) همه سال بخشهای وسیعی از مناطق مرکزی و شرق استان در فصل کشت با معضل خشکی و کمبود آب و در فصل غیر زراعی با زه اب سطحی و زیر سطحی مواجه می گردد. آب بندانها از ابنیه های مهم سیستم مدیریت منابع آب هستند که برای تامین وجبران کمبود آب برای مشترکین فاقد حقابه مستقیم ومطمئن از رودخانه ها احداث شده بعنوان سازه ای کاملا بومی و کارا سازگار با محیط زیست از قدیم الایام مورد توجه کشاورزان بوده که بعنوان راه کارهای اصلی مطمن جهت دخیره اب موردبهره برداری می گیرد .در سالیان اخیر و با احداث سد های مخزنی ، رفته رفته بحث آب بندانها به حاشیه کشیده و تصور عمومی بر این بود که با وجود سدهای مذکورنیازی به داشتن آببندانها نبوده و چون هر سازه آبی جهت قوام و پایداری نیاز به نگهداری داشته و در نتیجه بدلیل عدم نگهداری و بهره برداری صحیح یا متروکه گردیدند یا سطح آبگیری آنها مورد تعرض قرار گرفته و یاجهت کاربردهای دیگر نظیر تبدیل به اراضی باغی و زراعی و م.... مورد استفاده قرار گرفت .در هر صورت آببندانها پس از احداث سد نیز به منظور بهبود سطوح زیر شبکه ایفای نقش ی نماید. از این رو آب بندان بعنوان یک سازه سنتی و قدیمی در استانهای شمالی کشور بخصوص مازندران مطرح بوده و اهمیت آن کمتر از قنات در مناطق خشک و کویری کشور نمیباشد.

Keywords:

آببندان , زه اب سطحی