رابطه بین رهبری اصیل و نوآوری سازمانی با نقش میانجی نگرش به تغییر سازمانی در معلمان

هدف از مطالعه حاضر بررسی رابطه بین رهبری اصیل و نوآوری سازمانی با نقش میانجی نگرش به تغییر سازمانی در معلمان بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و از نوع مطالعات کاربردی است. جامعه آماری شامل کلیه معلمان دوره ابتدایی شهرستان میاندرود به تعداد ۲۵۵ نفر بود. نمونه آماری به تعداد ۱۵۵ نفر و با استفاده از جدول کرجسی و مورگان و به شیوه نمونه گیری تصادفی طبقه ای بر حسب جنسیت انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده ها از سه پرسشنامه رهبری اصیل والومبا و همکاران (۲۰۰۸)، نوآوری سازمانی جیمز- جیمز و همکاران (۲۰۰۸) و نگرش به تغییر سازمانی دانهام و همکاران (۱۹۸۹) استفاده شد. پایایی با فرمول آلفای کرونباخ به ترتیب برابر ۸۶/۰، ۷۹/۰ و ۸۲/۰ به دست آمد. به منظور تحلیل داده ها از مدل یابی معادلات ساختاری با کمک روش حداقل مربعات جزئی با استفاده از نرم افزار آماری پی ال اس استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین رهبری اصیل و نگرش به تغییر سازمانی با نوآوری سازمانی رابطه معناداری وجود دارد و مقدار ۱/۶۶ درصد از نوآوری سازمانی و ۷/۴۸ درصد از نگرش به تغییر سازمانی توسط رهبری اصیل تبیین می شود و متغیر نگرش به تغییر سازمانی اثر میانجی بر رابطه بین رهبری اصیل و نوآوری سازمانی را دارد. هم چنین شاخص های برازندگی مدل حاکی از آن است که مدل ارائه شده از برازش مناسبی برخوردار است.

Keywords:

رهبری اصیل , نوآوری سازمانی , نگرش به تغییر سازمانی