تاثیر هشت هفته تمرینات هوازی، مقاومتی و ترکیبی بر سطح نروگلین۱، قطعه آگرین C ترمینال، مقاومت به انسولین، فاکتورهای عملکردی و ترکیب بدن مردان سالمند نوروپاتی دیابتی نوع۲

مقدمه و هدف: یکی از بیماری­ های که امروزه سبب بروز برخی مشکلات برای سالمندان شده است، بیماری نوروپاتی دیابتی است. هدف از انجام این پژوهش، تاثیر هشت هفته تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی برسطوح نروگلین۱، قطعه اگرین C ترمینال، مقاومت به انسولین، فاکتورهای عملکردی و ترکیب بدن مردان سالمند نوروپاتی دیابتی نوع ۲ بود.مواد و روش­ ها: پژوهش حاضر، به صورت نیمه تجربی با ۴۰ مرد دیابتی نوروپاتی با دامنه­ سنی بین ۵۰ تا ۶۵ سال، دارای حداقل دو سال سابقه بیماری، دارای سطح هموگلوبین گلیکوزیله بین ۶.۵ تا ۷ درصد، گلوکز خون ناشتا بالای ۱۲۵ تا ۱۵۰ میلی­ گرم بر دسی­ لیتر، به روش نمونه­ گیری انتخابی دردسترس و هدفدار انتخاب و به صورت تصادفی در چهار گروه استقامتی، مقاومتی، ترکیبی و کنترل تقسیم شدند. گروه ­های تمرینی به مدت هشت هفته، هر هفته ۳ جلسه تمرینات خود را انجام دادند و گروه کنترل بدون فعالیت فیزیکی بودند. اندازه­ گیری نمونه­ های خونی ۴۸ ساعت قبل و بعد پژوهش به میزان ۵ سی ­سی گرفته شد. برای مقایسه درون­ گروهی و بین ­گروهی به ترتیب از روش تی­ همبسته و واریانس یک­طرفه استفاده شد و سطح معناداری کمتر از ۰.۰۵ در نظرگرفته شد.یافته­ ها: مقادیر وزن، شاخص توده بدن، ضربان قلب استراحتی، نسبت دورکمربه لگن، گلوکز ناشتا، هموگلوبین گلیکوزیله شده، مقاومت به انسولین، پپتید اگرین C ترمینال کاهش معنی ­دار در هر سه گروه تجربی نسبت گروه کنترل نشان داد. همچنین مقادیر اکسیژن مصرفی، نروگلین ۱، تست تعادل لک ­لک و تست عملکردی TUG افزایش معنی ­دار در هر سه گروه تجربی نسبت به گروه کنترل نشان داد.بحث و نتیجه ­گیری: هشت هفته تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی تغییرات مثبت بر شاخص توده بدن و بهبود وضعیت عملکردی بیماران دیابتی نوروپاتی نوع ۲ داشته و احتمالا در افزایش وضعیت فیزیولوژیکی و فیزیکی این بیماران موثر است.

Keywords:

تمرینات ترکیبی , نروگلین۱ , پپتید اگرینC ترمینال , نوروپاتی دیابتی نوع ۲