نقش حاکمیت دولت ها در حمایت بین المللی از حقوق بشر

حاکمیت را می توان اقتدار عالیه یک دولت در اتخاذ و اجرای تصمیمات دانست .در حقوق بین الملل کلاسیک ، مفهوم حاکمیت خارجی دولت ، استقلال و تساوی آن با دول دیگر، و ضابطه تشخیص دولت از اجتماعات غیردولتی حاکمیت مطلق دولت است ؛ به این معنا که قدرت دولت ، قدرتی عالی ، نامحدود و تبعیت ناپذیر است .از این منظر، حاکمیت دو بعد داخلی و خارجی دارد. بعد داخلی حاکمیت دولت به این معناست که دولت بتواند بدون دخالت خارجی ، امور کشور را تنظیم و اداره نماید. در بعد خارجی ، هنگامی یک دولت دارای حاکمیت است که در روابط خارجی اش از استقلال و آزادی عمل برخوردار باشد و از دیگران تبعیت نپذیرد.از دیدگاه مکتب اثباتی که اراده و رضایت دولت را منبع تعهدات در حقوق بین الملل می داند، اصل حاکمیت ، اصلی است که برای نظم جهان به صورت مطلق وجود دارد. بنابراین لزوم احترام متقابل دولت ها به استقلال و حاکمیت یکدیگر امری ضروری و لازم است . از این دیدگاه، حاکمیت ، موضوع حقوق داخلی است و این موضوع تنها تا آنجا به حقوق بین الملل مربوط می شود که به تعهدات بین المللی یک دولت در برابر سایر دولت ها لطمه ای وارد نسازد.با توسعه حقوق بین الملل از حاکمیت دولت ها کاسته شد و دولت ها در بعضی موارد به نفع نظم بین المللی ، برخی محدودیت ها را نسبت به حاکمیتشان پذیرفتند. از جمله ، با وجود آن که اصولا دولت ها در رابطه با اتباعشان از استقلال و حاکمیت مطلقه برخوردارند، و دولت های دیگر نمی توانند با شکایت دولتی به موضوع رسیدگی نموده و یا دولت را از اقداماتی منع نمایند، اما از سده بیستم جامعه بین المللی با احترام به اصل حاکمیت ملی ، مجموعه گسترده ای از قوانین بین المللی حقوق بشر را توسعه داد که تا حدود زیادی اجازه اظهار نظر و تاثیرگذاری در موردوضعیت حقوق بشر در دیگر دولت ها را می داد.از طرفی می توان گفت حاکمیت دولت ها و حمایت بین المللی از حقوق بشر ناسازگار جلوه می نمایند. چرا که دولت های دارای حاکمیت ، نه تنها قواعد و مقررات بین المللی حمایت از حقوق بشر را وضع می کنند، بلکه در عین حال روند اجرای حقوق موضوعه را نیز مطابق اراده خودشان تعیین می کنند .

Keywords:

حاکمیت , رویه قضایی بین الملل , حقوق بشر , مکانیسم های حقوق بشر