پیش بینی امیدبه تحصیل بر اساس باورهای خودکارآمدی و یادگیری خودراهبر در دانش آموزان مقطع ابتدایی سیستان بلوچستان

هدف پژوهش پیش بینی امیدبه تحصیل بر اساس باورهای خودکارآمدی و یادگیری خودراهبر در دانش آموزان مقطع ابتدایی بود جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی شهرستان سیستان بلوچستان در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بود که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس ۲۲۰ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه باورهای خودکارآمدی شرر (۱۹۸۲) با آلفای ۷۹/۰، یادگیری خودراهبر فیشر، کینگ و تاگو (۲۰۰۱) با آلفای ۸۵/۰ و پرسشنامه امید به تحصیل خرمایی و کمری (۱۳۹۶) با آلفای ۸۹/۰ استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات در آمار توصیفی از (میانگین و انحراف استاندارد) و درآمار استنباطی از (همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره به روش همزمان) استفاده شد. نتایج تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که بین باورهای خودکارآمدی و مولفه های آن با امیدبه تحصیل (۰۱/۰p< ،۵۹/۰ (r= و یادگیری خودراهبر و مولفه های آن با امید به تحصیل (۰۱/۰p< ،۴۷/۰ (r= رابطه مثبت و رابطه ی معنی داری وجود دارد. همچنین مولفه های باورهای خودکارآمدی با بتای ۳۷/۰ (۰۱/۰p< ،۹۰/۳(t= و مولفه های یادگیری یادگیری خودراهبر با بتای ۲۹/۰ (۰۱/۰p< ،۵۵/۳(t= قدرت پیش بینی امید به تحصیل را دارند.از یافته ها استنباط می شود که باورهای خودکارآمدی و یادگیری خودراهبر از متغیرهای مهم و مرتبط با امیدبه تحصیل می باشند. بنابراین ، برای افزایش رفتار امیدبه تحصیل دانش آموزان پیشنهاد می شود، در محتوای کتاب های درسی و آموزش های مدارس به باورهای خودکارآمدی و یادگیری خودراهبر توجه شود.

Keywords:

باورهای خودکارآمدی , یادگیری خودراهبر , امیدبه تحصیل