اثربخشی طرحواره درمانی بر سرمایه روان شناختی و خود تنظیمی هیجانی درزوجین متقاضی طلاق

هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر سرمایه روان شناختی و خود تنظیمی هیجانی در زوجین متقاضی طلاق بود. این پژوهش در قالب یک پژوهش نیمه آزمایشی با گروه گواه و در چهارچوب یک طرح پیش آزمون و پس آزمون برای دو گروه آزمایشی و گواه اجرا شد. جامعه آماری این مطالعه شامل کلیه زوجین متقاضی طلاق ساکن شهر تهران در سال ۱۴۰۰ را تشکیل دادند وحجم نمونه ۳۲ زوج از مراجعین مراکز مشاوره طلاق تهران به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و سپس به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی (۱۶ زوج) و کنترل (۱۶ زوج) جایگزین شدند. در این پژوهش از پرسشنامه های سرمایه روانشناختی لوتانز(۲۰۰۷) استفاده گردید و مداخله طرحواره درمانی به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای در گروه آزمایش انجام گردید. داده های پژوهش با استفاده آزمون تحلیل کواریانس چند متغیری (مآنکوا) مورد تحلیل قرارگرفت. نتایج تحلیل کواریانس چند متغیری نشان داد طرحواره درمانی در سطح (۰۱/۰> P ، ۶۱/۲۲۳۵F=) سرمایه روان شناختی و خود تنظیمی هیجانی درزوجین متقاضی طلاق در مرحله پس آزمون اثرمعناداری داشته است. بنابراین با عنایت به معنی دارشدن فرضیه این پژوهش می توان نتیجه گرفت که در این پژوهش، طرحواره درمانی توانسته است موجب افزایش سرمایه روان شناختی و خود تنظیمی هیجانی در زوجین متقاضی طلاق شهر تهران گردد.

Keywords:

طرحواره درمانی , سرمایه روان شناختی , خود تنظیمی هیجانی , زوجین متقاضی طلاق