زیرحرکت: معیاری برای ارزیابی بازتوانی حرکتی بیماران سکته مغزی

طبق نظریه ی زیرحرکت، حرکتهای دسترسانی نتیجه دنباله ای از واحدهای حرکتی گسسته است که به آن زیرحرکت میگویند. اختلالات حرکتی موجب ناهمواری و گسسته شدن مسیرهای حرکتی میشود و با بازتوانی، حرکات هموارتر می-شوند. تغییر در مشخصه های زیرحرکت به عنوان مکانیزم اساسی تغییر در همواری حرکت در طول بازتوانی حرکتی پس از سکته مغزی پیشنهاد میشود و میتواند به عنوان فرایند بهبود حرکتی پس از سکته مغزی در نظر گرفته شود. مطالعه ی حاضر با هدف بررسی شواهد موجود در رابطه با تغییرات مشخصه های زیرحرکت در اثر بازتوانی حرکتی در افراد مبتلا به سکته مغزی انجام شده است. نتایج بدست آمده در مطالعات مختلف نشان میدهد که با بازتوانی حرکتی زیرحرکات طولانی تر، کمتر و همپوشان تر میشوند و توانایی سیستم عصبی مرکزی برای ترکیب زیرحرکات در بیماران حاد و مزمن در طول بهبود حرکتی افزایش مییابد. بدین ترتیب، ارزیابی زیرحرکات در حین بازتوانی حرکتی میتواند یک معیارکمی جدید برای بهبود حرکت باشد، که ابزار مناسبی برای مقایسه مداخلات توانبخشی و فردی کردن درمان برای بیماران سکته مغزی فراهم میکند.

Keywords:

بازتوانی حرکتی , زیرحرکت , سکته مغزی , معیار کمی.