تحلیل نقش آموزش های معنوی در مدارس بر اخلاق دانش آموزان ابتدایی

تربیت از ابتدایی ترین نیازهای زندگی بشری است.زندگی از گهواره تا گورش جلوه ای از تربیت است . انسان در پرتوی تربیت صحیح به عنوان یک موجود هدفمند به اهداف خود دست می یابد در واقع تربیت ، فراهم کردن زمینه ها و عوامل برای به فعلیت رساندن و شکوفا کردن استعداد های انسان در جهت مطلوب است. در تمامی نظام های تربیتی کشورها، دوره ابتدایی در آموزش و پرورش مهم ترین دوره محسوب می شود « که تداوم بخش تکوین شناختی، زیستی و اجتماعی کودک است» دوره مثمر به ثمری برای کودک از جهت اینکه فرصت و موقعیت مناسبی برای تحصیل، تربیت و یادگیری شیوه ارتباط صحیح با دیگران بوجود می آید، می باشد و زمینه را فراهم می کند تا توانایی ها و استعدادهای هر کودک بتدریج شکوفا شود. تربیت، مفهوم پرورش و ساختن را می رساند و بس. از نظر تربیت فرق نمی کند که تربیت چگونه و برای چه هدفی باشد؛ اگر بخواهیم با اصطلاح صحبت کنیم، باید بگوییم فن اخلاق و فن تربیت یکی نیست ... فن تربیت وقتی گفته می شود که منظور مطلق پرورش باشد. اگر اخلاق را که صفات نفسانی و اعمال و رفتار عالی انسانی است، در جهت صحیح و مثبت لحاظ کنیم، اخلاق در این معنا یکی از ثمرات، بلکه مهم ترین ثمره تربیت است. بر این اساس تربیت، فعلی است که اخلاق حاصل آن است، اگرچه تمام آن نیست؛ زیرا پرورش استعدادهای فکری و ذهنی و ذوقی و غیره که همگی در دایره تربیت و از موضوعات آن هستند، به جهت این که به طور مستقیم با ملکات نفسانی و خصوصیات اخلاقی مرتبط نیستند، جزء اخلاق محسوب نمی گردند؛ مثلا پرورش حافظه و قدرت استنتاج و استعدادهای هنری و ذوقی اگرچه در محدوده تربیت قرار می گیرند، ولی چون مستقیما با صفات اخلاقی مرتبط نیستند، جزء اخلاق محسوب نمی گردند.

Keywords:

تربیت , دین , دانش آموزان , معلم , آموزش .