فردوسی، پیامبر دانایی و شاهنامه، پاسدارنده اخلاق و حکمت ایرانیان

شاهنامه سرشار از اندیشه های زرف در حوزه هایی مانند جهان شناسی و انسان شناسی است. در شاهنامه عقل، خرد. دانش و علم بر همه چیزترجیح داده شده است. فردوسی با درک عمیق جریان های فکری و سیاسی روزگار خود از یک سو و از هم گسیختگی و گسستگی چیستی وکیستی ایرانیان، به چنین کار مهمی همت گماشت. شاهنامه کتابی است که با ستایش خرد آغاز می شود نمی تواند متعلق به یک ملت باشد،بلکه مربوط به همه ملت هاست. گرچه بیشتر سروده فردوسی حول محور جنگ است که آن را بد می داند. ولیء پیام های ارج گذاری علم ودانش, اعتبار و احترام به انسان. گسترش داد و دادگری، میانه روی و آزادگی،. شجاعت و خویشتن داری در سراسر آن مواج است. داستان هایشاهنامه کلیدهایی هستند برای بازکردن قفل روانشناسی جمعی انسان ایرانی. این داستان ها هویت انسان ایرانی را تبیین می کنند و نشانمی دهند که انسان ایرانی در مناسبات خویش با دیگران و با خود چگونه اندیشیده است و چگونه عمل کرده است. آداب و رسوم کهن ایرانی،در اسطوره و حماسه با حفظ ویژگی و تغییرهای متناسب با دو حوزه اخلاق و سازگاری با منش فرهنگی جامعه ایران. سال ها به پیش آمدهاست. ذهن و زبان ایرانیان همواره با رشد مرحله های فکری فرهنگی, از پرتو اسطوره باوری و اسطوره پیرایی در زندگی حال خویش جداییایجاد نکرده است. نتیجه این که. سخن همیشه تازه فردوسی در شاهنامه از جامعه دانایی محور و دانش بنیان سرچشمه دارد. وقتی شاهنامهخوانده می شود صدای حکمت ورزی و پرهیز از خشونت به گوش می رسد زیرا، کتابخانه ای از اخلاق و منش پاک ایرانیان در دسترس قراردارد. که مردمانش برحق و برای حق در برابر بیگانه سرستیز دارند و توامان. خردورزانه و سلحشورانه از استقلال سرزمین مادری خود پاسداری می کنند.

Keywords:

فردوسی , شاهنامه , اخلاق , حکمت