رابطه اثربخشی آموزش تاب آوری بر کیفیت زندگی با کاهش رفتارهای پرخطر دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهرستان شیراز

این پژوهش با هدف بررسی رابطه اثربخشی «آموزش تاب آوری» بر کیفیت زندگی با کاهش رفتارهای پرخطر در دانش آموزانمقطع متوسطه صورت گرفته است. روش پژوهش، از نوع نیمه آزمایشی و طرح آن به صورت پیش آزمون- پس آزمون با گروه آزمایش و کنترلا ست. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر مدرسه متوسطه شهرستان شیراز بود که در سال تحصیلی ۱۳۹۹ - ۱۴۰۰مشغول به تحصیل بودند. نمونه شرکت کننده در این پژوهش ۵۰ نفر بودند، که به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شد. این نمونه ۵۰نفری به صورت گمارش تصادفی به گروه های آزمایش و کنترل تقسیم شدند، به این ترتیب ۲۵ نفر در گروه آزمایش و ۲۵ نفر در گروه کنترلقرار گرفتند. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه تاب آوری و دیویدسون، آزمون رفتارهای پرخطر می باشند. یافته ها نشان داد که آموزش تابآوری بر افزایش کیفیت زندگی (سلامت جسمانی، سلامت روان، کاهش مشکلات جسمانی، کاهش درد جسمانی، افزایش سلامت عمومی) وکاهش رفتارهای پرخطر(خشونت، مصرف مواد) موخر بود، اما بر برخی از مولفه های کیفیت زندگی مانند عملکرد جسمانی، سرزندگی، مشکلاتهیجانی، و یکی از مولفه های رفتارهای پرخطر مانند، رابطه جنسی ناایمن تاخیر معنی داری نداشت. باور کلی، آموزش تاب آوری بر روی برخیاز مولفه های کیفیت زندگی و رفتارهای پر خطر تاخیر مناسبی دارد.

Keywords:

کیفیت زندگی , تاب آوری , دانش آموزان , رفتارهای پرخطر