تحلیل مکانی و تعیین نقاط داغ دسترسی در مناطق ۲۲ گانه تهران بر اساس دیدگاه شهروندان

امروزه با توجه به رویکردهای یکپارچه سازی سیاست های کاربری زمین و حمل ونقل، مطالعات متعددی به تغییر الگو ازطراحی برپایه حرکت، به طراحی برپایه دسترسی اذعان دارند. پیرو این تغییر رویکرد، بررسی دسترسی درک شده شهروندان به کمک روش خودهمبستگی مکانی می تواند اطلاعات جامعی به منظور تصمیم گیری و برنامه ریزی سیاست گذاران فراهم کند. در این روش با بررسی روابط میان داده ها و تعیین الگو رفتاری آنها می توان به اطلاعاتی همچون نوع توزیع سیستم حمل ونقل عمومی و یا تاثیر این سیستم بر شرایط رفاهی مناطق مختلف دست پیدا کرد. نتایج به دست آمده از بکارگیری این روش بر دسترسی افراد به سیستم حمل ونقل عمومی در مناطق ۲۲ گانه تهران به این صورت بوده است که در ۳۰ % از مناطق الگویی در توزیع این سیستم وجود داشته که شامل الگو رفتاری مشابه و یا متضاد می باشد. این الگو رفتاری نشان دهنده تمرکز امکانات حمل ونقلی در مناطق با جمعیت ساکنین بالا و همچنین پراستفاده بودن این سیستم در مناطقی با سطح رفاهی بالا می باشد. اطلاعات بدست آمده از این مطالعات بر اساس تست های آماری دارای دقت ۹۵ % بوده که کارآمد بودن روش مورد استفاده را نشان میدهد. این مطالعه کمک شایانی به اعمال سیاست های مناسب با توجه به نیاز جامعه خواهد داشت.

Keywords:

حمل و نقل عمومی , دسترسی درک شده , خودهمبستگی مکانی , رفاه اجتماعی