تحلیل روند و عملکرد سیستم حمل و نقل شهر تهران با استفاده از آمارگیری های طرح جامع در سه دوره گذشته

آمارگیری مبدا – مقصد ساکنین فرآیندی پرهزینه و زما نبر است که اطلاعات کامل و ارزشمندی از ساکنین وسفرهای آنها در اختیار قرار میدهد. این آمارگیری به طور معمول هر ۱۰ سال یکبار انجام می گیرد وخوشبختانه برای شهر تهران در سالهای ۱۳۸۳،۱۳۷۳ و ۱۳۹۳ اطلاعات مبدا – مقصد موجود است. هدفاز این مقاله بررسی تغییرات رفتار شهروندان تهرانی در دو دهه است، و در نهایت سرعت شبکه معابر و حمل ونقل عمومی به عنوان شاخص تخصیص تقاضای مشاهده به شبکه معابر، در سه سال فوق با هم مقایسه شدند.بر اساس اطلاعات موجود هر چند جمعیت شهر تهران در بازه ۲۰ ساله افزایش پیدا می کند ولی جمعیت زیر۳۰ سال شهر تهران کاهش پیدا میکند و به همین دلیل تعداد دان شآموز نیز کم می شود و تعداد دانشجوافزایش مییابد. در این بازه سرانه مالکیت سواری افزایش قابل توجهی پیدا می کند که همین امر باعث میشودکه سفرهای با سواری شخصی افزایش پیدا کند. هرچند با راهاندازی خطوط مترو انتظار می رفت که سهم حملو نقل عمومی افزایش پیدا کند ولی اینگونه نشد و ظاهرا خطوط مترو مسافرین خطوط اتوبوس را جذب کردهاست. با تمام امکانات اضافه شده به شبکه حمل و نقل همچنان متوسط سرعت شبکه به سال ۱۳۷۳ نمی رسدو حدود ۳ کیلومتر بر ساعت در سالهای ۱۳۸۳ و ۱۳۹۳ کمتر است. به عبارتی با تمام تلاش های صورتگرفته در حفظ شرایط موجود سال ۱۳۷۳ ناتوان بوده ایم.

Keywords:

مبدا – مقصد , تقاضای حمل و نقل , شبکه معابر , حمل و نقل عمومی , تخصیص ترافی