سیاست گذاری توسعه پایدار حمل ونقل همگانی مبتنی بر خودروهای اشتراکی

ازانجایی که اشتراک خودرو در بسیاری از شهرها در حال ترویج می باشد. مطالعه عوامل و سیاست های مرتبط با تقاضای سطح ایستگاه تحت سیستم های اشتراک خودرو چند حالته به توسعه بهتر برنامه های اشتراک خودرو کمک می کند.بنابراین هدف اصلی این پژوهش سیاستگذاری توسعه پایدار حمل ونقل همگانی مبتنی بر خودروهای اشتراکی می باشد تا با بومی سازی شرایط و تسهیلات خودروهای اشتراکی در جهت توسعه پایدار حمل ونقل همگانی اقدام گردد. روش پژوهش حاضر از نظر ماهیت کمی و کیفی و از نظر هدف کاربردی می باشد. روش گردآوری اطلاعات به صورت مشاهده، مطالعه کتابخانه ای، مطالعه اسناد و مدارک و مصاحبه با متخصصین این حوزه می باشد. پنانسیل های مثبت و منفی این رویکرد از طریق مصاحبه با ۳۰ نفر از متخصصین امر استخراج گردیده است. جهت تجزیه و تحلیل داده از روشSWIT و مدل QSPM استفاده شده است. نتایج این پژوهش نشانگر این است که در جهت تحقق ایده خودروهای اشتراکی باید ویژگی های فرهنگی و اجتماعی کاربران این ایده در نظر گرفته شود و همچنین در جهت بومی سازی اینایده راهبردهایی ارائه گردید و در نهایت در سه حوزه سیاست گذاری که شامل ذهنیت گرا، عینیت گرا و هدفمند می باشد سیاست های پیشنهادی پژوهش ارائه گردیده است.

Keywords:

توسعه پایدار , حمل ونقل عمومی , خودروهای اشتراکی , TOD