بکارگیر ی روش تصمیم گیری فازی برا ی ارزیابی عدالت اجتماعی ناشی از سیستم های حمل ونقل و کاربری زمین، با استفاده از رویکرد قابلیت

تا کنون حمل ونقل به عنوان مثالی حاشیه ای برای پیشبرد مباحث وسیع تر فلسفی مرتبط با عدالت اجتماعی مورد توجه قرار گرفته است. این در حالی است که تصمیمات اتخاذ شده در حوزه حمل و نقل به طور بالقوه می تواند موجب ایجاد نابرابری میان گروه های مختلف جامعه خواهد شد. این پژوهش، بر مبنای روش های مبتئنی بر منطق فازی از جمله روش های تصمیم گیری چندمعیاره فازی و محاسبات فضایی مبتئنی بر سیستم اطلاعات جغرافیایی. مدلی برای پیش بینی و ارزیابی میزان قابلیت افراد در رفع نیازهای شخصی خود ارائه داده است. با در نظر گرفتن دو منطقه ۶ و ۱۹ به عنوان نمونه، در این مدل از نظرات کارشناسان بین المللی به منظور وزن دهی شاخص های موثر استفاده شده و میزان قابلیت افراد بصورت حاصل جمع وزن ها ضربدر میزان هر شاخص برای هر فرد محاسبه شده است. نتایج نشان می دهد کارشناسان به طور مشخص به تاثیر منابع موجود در محیط زندگی (حمل ونقل= ۰/۵۳۸ زیستگاه شهری= ۰/۲۵۷) در اعطای قابلیت به افراد جامعه (مشخصات افراد= ۰/۲۰۵) اعتقاد دارند. نتایج حاصل از این مدل ها می تواند در سیاست گذاری هاء برنامه ریزی شهری و برنامه ریزی جمعیتی موثر وافع شود. در نتیجه. این مدل توانایی محاسبه میزان نابرابری گروه های جامعه و ارائه پیشنهاد برای سیاست گذاری در یک فضای شهری را خواهد داشت.

Keywords:

عدالت در حمل و نقل , رویکرد قابلیت , منطق فازی , عدالت توزیعی , سیاست گذاری شهری , سیاست گذاری حمل و نقل