بررسی رابطه کیفیت زندگی و سازگاری زناشویی با خودتمایزیافتگی در زوجین شهر قزوین

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه کیفیت زندگی و سازگاری زناشویی با خودتمایزیافتگی در زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره و بهداشت روان شهر قزوین بود. روش پژوهش حاضر ازنوع توصیفی همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره و بهداشت روان شهر قزوین در سال ۱۴۰۱ بود که جهت زوج درمانی و مشکلات فردی به این مراکز مراجعه کرده بودند و با روش نمونه گیری تصادفی خوشهای تعداد ۲۰۰ نفر ۱۰۰) زوج ) که تمایل به شرکت در پژوهش داشتند به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند و به پرسشنامه های خودمتمایزسازی، کیفیت زندگی و سازگاری زناشویی پاسخ دادند. یافته های حاصل از تحلیل رگرسیون نشان داد که خودمتمایزسازی، میتواند ۰/۵۶ سازگاری زناشویی و ۰/۴۴ درصد کیفیت زندگی را پیشبینی کند. درنتیجه میتوان گفت مشاوران و درمانگران خانواده برای حل مشکلات زناشویی و ارتقا کیفیت زندگی زوجین بهتر است به ارتقا خودتمایزیافتگی افراد توجه کنند.

Keywords:

کیفیت زندگی , سازگاری زناشویی , خودتمایزیافتگی