اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی (DBT) بر کاهش علایم افسردگی و افکار خودکشی در دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم

در سراسر جهان افسردگی یک مشکل جدی و ناتوان کننده در سلامت عمومی با شیوع بسیار بالا می باشد، درمان دارویی مناسب به طور بارز از علایم افسردگی و مرگ و میر ناشی از خودکشی می کاهد، همچنین مداخلات روانی اجتماعی اثربخشی داروها را افزایش می دهد. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی (DBT) به عنوان راهکاری غیردارویی بر کاهش علایم افسردگی و افکار خودکشی در دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم شهر کرج با علایم افسردگی و افکار خودکشی که به مراکز مشاوره مراجعه کرده بودند انجام شد. این پژوهش از نوع شبه آزمایشی (پیش آزمون، پس آزمون) بود که با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری شامل دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم شهر کرج در محدوده سنی ۱۵ تا ۱۸ سال بود. حجم نمونه مورد بررسی شامل ۴۰ نفر از دانش آموزان پسر مقطع متوسطه در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بود. که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. و در دو گروه ۲۰ نفره آزمایش و کنترل جای دهی شدند. ابتدا از هر دو گروه مداخله و کنترل پیش آزمون گرفته شد، سپس برنامه آموزشی رفتاردرمانی دیالکتیکی (DBT) در ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای برای گروه مداخله، برگزار شد. در طی این مدت گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکرد. برای جمع آوری داده ها از از پرسشنامه افسردگی کودکان و نوجوانان (C.A.D.S) و مقیاس سنجش افکار خودکشی بک (BSSI) و ارزیابی روانی شامل مصاحبه بالینی بر اساس DSM-۵ در مراحل قبل و بعد از درمان استفاده شد. پس از انجام پس آزمون، داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری تجزیه و تحلیل شدند. تحلیل داده ها به کمک نرم افزار (Spss) انجام شد. نتایج تحلیل کوواریانس تفاوت معناداری بین دو گروه نشان داد. یافته ها حاکی از آن است رفتاردرمانی دیالکتیکی (DBT) در کاهش افسردگی و افکار خودکشی اثربخش است.

Keywords:

رفتاردرمانی دیالکتیکی , افسردگی , افکار خودکشی