شعر دهه هفتاد در آینه نقد عمیق گرا

در نگرش اصالت کلمه، کلمه دارای چند جوهره هم افزا می باشد که مهمترین آن ها سه جوهره نوشتاری، گفتاری و معنایی به عنوان جان و روح کلمه است. تا به حال طبقه بندی سبک های نوشتاری در ادبیات براساس، مکان، زمان، انواع آرایه های ادبی، نام نگرش و... بوده است. در نقد عمیق گرا این طبقه بندی براساس تاکید بر جوهره های کلمه در نوشتار است. در ادبیات معاصر بسیاری از جریان های تقلیدگرا که درصدد ایرانیزه کردن مکاتب ادبی مغرب زمین بودند محوریت شکل گیری آن ها کالبد کلمه در متن بوده است که انواع فرم های نوشتاری جدید براساس آن ها شکل گرفته است. یعنی نوآوری در جوهره های نوشتاری، گفتاری و معنایی کلمه در این ژانرها هدف واقع شده است. در دهه هفتاد با حضور پست مدرن در ایران و رضا براهنی، نگرش کالبدیک و برجسته شدن جوهره های نوشتاری_گفتاری با زبان ابژه محور، گسترش یافت. در اواخر دهه هفتاد آرش آذرپیک در قالب ژانر های (شعر دال، واژانه، پدیدار و فراشعر) از زبان ابژه محور، فراروی کرد و با مطرح کردن شعر بیانی_زبانی و هم افزایی انواع جوهره های کلمه به ساحتی از کلمه پرداختند که شعر در آن از هم افزایی انواع ساحات جوهری کلمه هستی مند می شود. در این نوشتار که به روش توصیفی_تحلیلی است ضمن طبقه بندی انواع سبک های شعری معاصر از دهه هفتاد تا کنون از لحاظ تقلیدگرا، احیاگرا، بدعت گرا و ابداع گرایی مورد تحلیل و بررسی واقع می شوند.

Keywords:

سبک , شعر دهه هفتاد , جوهره ی گفتاری_نوشتاری , نقد عمیق گرا