بررسی رابطه میان نوع رفتارهای دینی در والدین و اثرگذاری ان در میزان تقویت التزام عملی نوجوانان به اجرای مسائل مذهبی شهرستان هرمزگان در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹

مطالعه منابع اسلامی این نتیجه را به دست می دهد که التزام عملی به اعتقادات مذهبی عامل بازدارنده بسیاری از رفتارهای نابهنجار است. همچنین انسان می تواند با عمل به قوانین الهی سعادت و کمال را طی کند و با دین داری و انتخاب یک منش دینی انسان دچار سردرگمی در امور خود نمی شود. با وجود این درباره چگونگی رابطه بین سبک های تربیتی و التزام عملی به اعتقادات مذهبی مطالعات کافی مبتنی بر روش های نظام دار عملی انجام نشده است، انتظار می رود که پژوهش حاضر بینش ما را درباره چگونگی رابطه بین دو متغیر مورد نظر گسترش دهد. با توجه به اینکه دین اسلام به نکات دقیق و ظریفی در تربیت فرزند اشاره نموده، پژوهش حاضر به این سئوال پاسخ می دهد که آیا بین رفتارهای دینی والدین و عوامل مرتبط با آن بر التزام عملی نوجوانان به اعتقادات مذهبی رابطه وجود دارد بنابراین این پژوهش با هدف بررسی رابطه میان نوع رفتارهای دینی در والدین و اثرگذاری ان در میزان تقویت التزام عملی نوجوانان به اجرای مسائل مذهبی شهرستان هرمزگان در سال تحصیلی ۱۴۰۲ -۱۴۰۱ انجام شده است. مطالعه حاضر در این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی می باشد، و برای بدست آوردن اطلاعات مربو ط به آزمون شوندگان از ابزار پرسشنامه استفاده شده است. روش نمونه گیری از نوع طبقه ای تصادفی می باشد وجامعه ی آماری این پژوهش کلیه والدین دانش آموزان ودانش آموزان سال سوم مقطع متوسطه دختر و پسر شهرستان زابل در سال تحصیلی،۱۴۰۲- ۱۴۰۱ می باشد. نتایج پژوهش نشان داد رفتار دینی والدین و التزام عملی دانش آموزان در حد متوسط می باشد. سبک تربیتی غالب والدین دانش آموزان مقتدرانه است. بین رفتار دینی والدین و التزام عملی دانش آموزان رابطه مثبت و معناداری مشاهده شد رفتار دینی ۳۹ درصد تغییرات التزام عملی را پیش بینی می کند. بین سبک تربیتی مستبدانه والدین و التزام عملی دانش آموزان رابطه منفی و معناداری مشاهده شد. همچنین بین سبک تربیتی مقتدرانه و سهل گیرانه والدین و التزام عملی دانش آموزان رابطه مثبت و معناداری مشاهده شد.

Keywords:

اموزش و پرورش , تربیت , تربیت دینی , والدین