رابطه خودکنترلی و سبک های فرزندپروری با بهزیستی روانشناختی

هدف اصلی این پژوهش بررسی رابطه خودکنترلی و سبک های فرزندپروری با بهزیستی روانشناختی در بین دانش آموزان دبیرستانی شهر اصفهان، بود. بدین منظور از بین ۳۲۸۶ دانش آموزان دبیرستانی شهر اصفهان در سال تحصیلی ۹۸-۹۹، تعداد ۳۷۰ نفر (۲۰۹ دختر و ۱۶۱ پسر) به صورت نمونه گیری خوشه ای دومرحله ای به روش سیستماتیک، انتخاب و نمونه ها با استفاده از مقیاس خودکنترلی تانجنی، پرسشنامه سبک های فرزندپروری بامریند و مقیاس بهزیستی روان شناختی ریف ، مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده های به دست آمده با استفاده از تحلیل رگرسیون چندگانه به شیوه ی همزمان و روش ضریب همبستگی پیرسون، مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها نشان داد خودکنترلی و سبک های فرزندپروری قادر به پیش بینی تغییرات مربوط به بهزیستی روانشناختی دانش آموزان می باشد. به طوری که هر چه خودکنترلی فرد بالاتر باشد، انتظار می رود که شخص در احراز شرایطی که به بهزیستی روانشناختی منجر گردد، بیشتر موفق باشد. همچنین سبک فرزندپروری مستبدانه بر بهزیستی روانشناختی دانش آموزان اثر منفی و سبک فرزندپروری مقتدرانه بر بهزیستی روانشناختی دانش آموزان اثر مثبت دارد و همچنین سبک فرزندپروری سهل انگارانه، هیچ تاثیری بر بهزیستی روانشناختی افراد ندارد. نتایج پژوهش حاضر پیشنهاد می کند، به منظور بهبود وضعیت بهزیستی روانشناختی افراد می توان به سبک های فرزند پروری والدین و خودکنترلی آنان توجه کرد.

Keywords:

خودکنترلی , سبک فرزندپروری , بهزیستی روانشناختی