اثربخشی آموزش مبتنی بر ذهن آگاهی بر یادگیری خودراهبر دانش آموزان دختر متوسطه اول ناحیه ۱ ارومیه

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی مداخله مبتنی بر ذهن آگاهی(MBCT) بر بهبود یادگیری خودراهبر دانش آموزان انجام شد. این پژوهش جزء مطالعات نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل دانش آموزان دختر متوسطه دوم ناحیه ۱ شهر ارومیه در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ بود. حجم نمونه ۴۰ نفر(۲۰ نفر گروه آزمایش و ۲۰ گروه کنترل) از دانش آموزان می باشد که بصورت تصادفی ساده انتخاب شده اند. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۸۰ دقیقه ای (پنج روز یک بار) تحت روان درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی قرار گرفتند و درگروه کنترل هیچ گونه مداخله ی درمانی دریافت نکرد. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه یادگیری خودراهبر و درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی (MBCT) تیزدل، سگال و ویلیامز استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس در برنامه SPSS نسخه ۲۵ انجام شد. آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره حاکی از آن است که درمان مبتنی بر ذهن آگاهی تاثیر معناداری بر یادگیری خودراهبر دانش آموزان داشته است و با آموزش این پروتکل میزان یادگیری خودراهبر دانش آموزان افزایش می یابد. با توجه به نتایجپژوهش که حاکی از اثر بخشی درمان مبتنی بر ذهن آگاهی بر یادگیری خودراهبر باشد، پیشنهاد می شود این روش درمانی مورد استفاده روان شناسان مدارس ، مشاورین ، مربیان مدارس و مراکز مشاوره آموزش و پرورش قرار گیرد.

Keywords:

اثربخشی ذهن آگاهی , یادگیری خودراهبر , دانش آموزان ارومیه