اثر بخشی روان پویشی فشرده کوتاه مدت بر ادراک بیماری و کیفیت زندگی با افکار خودکشی در بیماران مبتلا به اختلال درد مزمن

زمینه و هدف: یکی از اختلال کنشی دستگاه گوارش درد مزمن است که از نقطه نظر بالینی، یا علائمی چون تغییر وضعیت اجایت مزاج، درد و احساس اتساع شکمی تشخیص داده می شود و علاوه بر درمان داروئی، نیازمند انجام مداخلات روانشناختی است. هدف این پژوهش تعیین اثر بخشی روان پویشی کوتاه مدت بر شدت علائم، ادراک بیماری و کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به درد مزمن انجام شد.روش و مواد: طرح پژوهشی از نوع طرح های کاربردی و شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر شهر مشهد در سال ۱۴۰۱ بود، نمونه گیری به روش هدفمند صورت گرفت و ۴۰ نفر(هر گروه ۲۰نفر(دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل) از بیماران مبتلا به اختلال درد مزمن انتخاب و به روش گمارش تصادفی در گروه های آزمایشی و کنترل تقسیم شدند. پیش از انجام مداخله، پیش آزمون برگزار شد، پس از آن گروه آزمایش تحت درمان روان پویشی کوتاه مدت در ۱۳جلسه ۹۰ دقیقه ای قرار گرفت، اما گروه گواه هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد. ابزارپژوهش شامل پرسشنامه ادراک بیماری و پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی، پرسشنامه چند بعدی درد وستهاون- ییل و پرسشنامه افکار خودکشی انجام شد. برای تحلیل داده ها از آزمون آمارتوصیفی میانگین و انحراف معیار و آمار استنباطی تحلیل کوواریانس چند متغیری (MANCOVA) استفاده شده است.یافته ها: بافته ها نشان داد که نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که نشان دهنده تفاوت حداقل بین یک متغیر وابسته(ادراک بیماری،کیفیت زندگی و افکارخودکشی) گروه های آزمایش و کنترل می باشد. لذا با ۹۵ درصد اطمینان فرضیه تحقیقی تایید می شود.نتیجه گیری: مطالعه نشان داد درمان روان پویشی کوتاه مدت موجب افزایش ادراک بیماری . کاهش افکار خودکشی و افزایش کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به درد مزمن شد.

Keywords:

روان پویشی کوتاه مدت , ادراک بیماری , کیفیت زندگی , افکار خودکشی , اختلال درد مزمن