جایگاه کنایه درمنظور شناختی مقدمه و باب های ششم و نهم قابوسنامه

زبان، نقش ها و وظایفی دارد که اولین، ساده ترین و در عین حال مهم ترین آن ها «ایجاد ارتباط» دانسته شده؛ تکیه گاه اندیشه و آفرینش هنری از دیگر نقش های زبان است و برهمین اساس در زبان های انسانی و از جمله زبان فارسی، بدیع و بیان به وجود آمده است.کنایه، یکی از آرایه های بیانی زیبایی آفرین در سخن است که سخن را زیباتر، با مفهوم تر و موثرتر می سازد.کنایه ها انسان را بیشتر به اندیشه وامی دارند و حتی زبان بدن را با خود همراه می سازند تاجایی که معمولا بعد از شنیدن یا خواندن سخن کنایی سری تکان می دهیم و با گوینده یا نویسنده همراه می شویم. قابوسنامه که یادگار قلم فرهیخته ای دانا، مجرب، پدری دلسوز، نویسنده ای زبان دان و شاعری سخن آفرین درقرن پنجم است، در همان سرآغاز کتاب به زیبایی از استعداد هنری «کنایه» بهره می برد تا فرزند و خوانندگان خود را در آینده جذب کند و بیشتر بر آن ها، تاثیر گذار باشد. در این مقاله به بررسی کاربرد کنایه در مقدمه و باب های ششم و نهم کتاب درس آموز قابوسنامه پرداخته شده است. در این مقاله، روش پژوهش تحلیلی- توصیفی بااستنادبه منابع کتابخانه ای با ابزارفیش نویسی انجام گردید.. جامعه ونمونه آماری شامل کتاب قابوس نامه ومقالات مرتبط بود. نتایج حاکی از آن است که درقابوس نامه و به خصوص در بخش های بررسی شده، آرایه کنایه نقش به سزایی در تصویر آفرینی اندرز های تربیتی دارد و به جرئت می توان گفت؛قابوسنامه از جهات ادبی وتربیتی نامه ای است ارزشمند و تاثیرگذار.

Keywords:

باب ششم , باب نهم , قابوسنامه , کنایه , مقدمه , منظورشناختی