" آسیب شناسی قوانین وکالت در تحقق دادرسی عادلانه "

«عدالت»، به مثابه مفهومی جهانی شده و مطلوب برای همگان، ولی با مصداق های غیرجهانی و اختلافی، موضوعی است که از گذشته تا کنون، موضوع بحث ها و گفتمان های عدالت خواهی داخلی و بیرونی قرار گرفته و می گیرد؛ ولی چالشی است که گویا نزاع بر قلمرو مفهومی و مصداقی آن، پایانی ندارد. مشاهدات تاریخی دلالت دارد بر اینکه قلمرو مفهومی و مصداقی«عدالت»، در بستر تغییرات و مقتضیات زمانی و مکانی، دستخوش فراز و نشیب های جدی و همیشگی بوده است. موضوعی که در یک برهه زمانی و مکانی، منطبق با عدالت تلقی می گردد، ممکن است در زمان و مکانی دیگر، مصداق بارز بی عدالتی محسوب گردد. قانون نگاری نیز تابعی از همین بی ثباتی مفهومی «عدالت» در بستر تغییرهای زمانی و مکانی است و هر آنچه قانون می گوید، اگر چه باید منطبق با عدالت باشد؛ اما لزوما منطبق با آن نیست. بنابراین، قوانین نیازمند بازنگری و بازخوانی های مکرر هستند و هر آیینه ناکارآمدی و بی عدالتی آن احراز شود، محکوم به اصلاح می باشند. در غیر این صورت، با قوانین متروک یا نامقبول در حجم وسیعی مواجه خواهیم گشت. در قلمرو قانون نگاری مرتبط با وکالت دادگستری نیز وضع به همین منوال است. در این مقاله، با رویکردی تحلیلی و توصیفی، به آسیب شناختی تقنینی برخی از بسترهای قانونی مرتبط با نهاد وکالت دادگستری، در پرتو نگاهی عدالت گرایانه پرداخته و پیشنهادهای تقنینی مرتبط به منظور ارتقاء جایگاه وکیل از یک سو و تامین بیشتر عدالت برای شهروندان و انسجام اجزاء دستگاه عدالت از سوی دیگر، ارائه شده است.

Keywords:

استقلال وکیل , دادرسی عادلانه , وکیل کشیک