اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر کیفیت زندگی، تاب آوری و تنظیم شناختی هیجان در پرستاران

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر کیفیت زندگی، تاب آوری و تنظیم شناختی هیجان در پرستاران بود. روش پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه همراه با دوره پیگیری بود. جامعه آماری در این مطالعه شامل تمامی پرستاران بیمارستان شهید بهشتی شهر کاشان در شش ماه دوم سال ۱۴۰۱ بودند. از افراد داوطلب واجد شرایط تعداد ۳۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه ۱۵ نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش ۱۲ جلسه ۹۰ دقیقه ای درمان شناختی رفتاری دریافت کرد. ابزار پژوهش شامل مقیاس کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (۱۹۹۶)، پرسش نامه تاب آوری کونور-دیویدسون (۲۰۰۳)، پرسشنامه خودتنظیمی گارنفسکی و کرایج (۲۰۰۶) بودند. نتایج تحلیل داده ها نشان داد درمان شناختی رفتاری باعث بهبود کیفیت زندگی، تاب آوری و تنظیم شناختی هیجان در پرستاران شده است.

Keywords:

درمان شناختی رفتاری , کیفیت زندگی , تاب آوری و تنظیم شناختی هیجان