وضعیت تمرکز و عدم تمرکز در حقوق اداری ایران

در حقوق اداری، اداره کشورها با دو نوع سیستم رایج در تمامی نقاط جهان صورت می گیرد اول تمرکز دوم عدم تمرکز. ماهیت وظایف دولت در گذشته به گونه ای بود که اداره امور عمومی با نظام متمرکز ممکن بود، ولی با گسترش دایره وظایف دولت و بالتبع ایجاد سازمان های متعدد، این امر مشکل می نمود. لذا سیستم عدم تمرکز مورد توجه قرار گرفت که در آن، صلاحیت تصمیم گیری درباره امور محلی به مقاماتی که کم و بیش مستقل از قوه مرکزی هستند، سپرده شده است.پژوهش حاضر با بهره گیری از روش توصیفی تحلیلی و با هدف بررسی وضعیت تمرکز و عدم تمرکز در حقوق اداری ایران به رشته تحریر درآمده است. یافته های پژوهش حاکی از آن است: مبحث عدم تمرکز در قانون اساسی، حقوق عمومی و مشخصا حقوق اداری، حول محور شناسایی شخصیت حقوقی برای واحدهای محلی در قالب شوراهای اسلامی شکل گرفته و به تبع آن، تمرکزگرایی بنیان اصلی حقوق اداری در ایران را تشکیل می دهد.

Keywords:

تمرکز , عدم تمرکز , حقوق اداری