اثر سرمایه انسانی بر بهره وری نیروی کار در ایران

پس از جنگ جهانی دوم و با از بین رفتن سرما یه های فیزیکی کشورها، سرما یه انسانی مورد توجه بسیاری از کشورها قرار گرفت . در این مدت محققان در حوزه سرمایه انسانی پژوهش های زیادی انجام دادند. از آن سالها تا به امروز متغیرهای زیادی به عنوان متغیرهای سرما یه انسانی معرفی شده اند اما می توان گفت که تقربای در تمامی پژوهش ها، متغیرها به دو مولفه آموزش و بهداشت و یا هر دو وابسته بودهاند. در این پژوهش به بررسی اثر سرما یه انسانی بر بهره وری نیروی کار در ایران در طی سالهای ۱۹۹۱-۲۰۲۰ با استفاده از روش حداقل مربعات پرداخته شده است . ما در این پژوهش از تعداد نیروی کار با سطح تحصیلات ابتدا یی ، متوسطه و عالی به عنوان مولفه ی آموزش سرمایه انسانی و از شاخص امید به زندگی و شاخص نرخ بقای بزرگسالان (احتمال زنده ماندن افراد تا سن ۶۵ سالگی ) به عنوان مولفه بهداشت سرمایه انسانی استفاده ک ردیم . نتا یج پژوهش نشان می دهد که افزا یش تعداد نیروی کار با تحصیلات ابتدایی و متوسطه ، با ثبات سا یر شرا یط ، به ترتیب موجب افزایش ۳ و ۱۶.۱ درصدی نیروی کار می شود و ولی اثر نیروی کار با سطح تحصیلات عالی بر بهرهوری بی معنی می باشد. همچنین اثر سرما یه انسانی بر بهره وری نیروی کار با ثبات سا یر شرا یط مثبت بوده و اثر تعداد نیروی کار بر بهره وری نیروی کار منفی می باشد. در مجموع می توان دو نکته متفاوت را در این پژوهش نسبت به سا یر پژوهش ها استخراج کرد. الف ) بنظر می رسد که مولفه سلامت سرما یه انسانی اثر بیشتری بر بهرهوری نیروی کار نسبت به مولفه آموزش داشته باشد. این نتیجه هماهنگ با پژوهش آرسال و ملک (۲۰۱۵) می باشد. ب) اثر نیروی کار با سطح تحصیلات عالی بر بهرهوری نیروی کار بی معنی می باشد. این درحالی ست که اثر نیروی کار با سطح تحصیلات ابتدایی و متوسطه مثبت و معنی دار بوده است . شا ید بتوان این نتیجه را گرفت که نیروی کار با سطح تحصیلات ابتدایی و متوسطه به دلیل کار کردن در صنایع تولیدی اثر مستقیم و بیشتری بر تولید و در نتیجه آن بر بهرهوری دارند ولی نیروی کار با سطح تحصیلات عالی اثر غیرمستقیم بر بهرهوری دارد. زیرا آنها بیشتر در مشاغل مرتبط با مد یریت مشغول به کار هستند. این نتیجه هماهنگ با نتیجه پژوهش کو و کای (۲۰۱۱) می باشد.

Keywords:

بهره وری , بهره وری نیرو ی کار , سرما یه انسانی , آموزش , سلامت