مدل یابی ارتباط پیشرفت تحصیلی با پیشرفت تحصیلی با نقش میانجی اهمالکاری و بی صداقتی تحصیلی در میان دانش آموزان دوره متوسطه دوم استان سیستان بلوچستان

هدف این پژوهش مدل یابی ارتباط امید به تحصیل با پیشرفت تحصیلی با نقش میانجی اهمالکاری تحصیلی و بی صداقتی تحصیلی در میان دانش آموزان دوره متوسطه دوم بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل همه ی دانش آموزان مقطع متوسطه دوم استان سیستان بلوچستان در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ است که شامل ۱۸۴۷ دانش آموز است. از طریق جدول مورگان ۳۰۴ نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه پیشرفت تحصیلی ، پرسشنامه بی صداقتی تحصیلی ، پرسشنامه اهمالکاری تحصیلی و پرسشنامه امید به تحصیل خرمایی و کمری (۱۳۹۶) استفاده شد. نتایج حاصل از تحلیل مسیر نشان داد که هرچند کل مدل از برازش نسبی برخوردار بود و ضرایب همبستگی از امید به تحصیل به سوی پیشرفت تحصیلی معنی دار بود، در کل پیشرفت تحصیلی قادر به میانجی گری رابطه بین امید به تحصیل و پیشرفت تحصیلی بود؛ اما بی صداقتی تحصیلی نمی تواند به عنوان متغیر میانجی بین اهمالکاری تحصیلی و پیشرفت تحصیلی باشد همچنین ضرایب استاندارد و سطح معنی داری برای مسیر امید به تحصیل به پیشرفت تحصیلی و همچنین اهمالکاری تحصیلی به پیشرفت تحصیلی مثبت و معنی دار می باشد و می توان با اطمینان ۹۵ درصد بیان کرد که مسیر مستقیم این متغیرها معنی دار بوده و امید به تحصیل و اهمالکاری تحصیلی بر پیشرفت تحصیلی تاثیر مستقیم و معنی داری دارند.

Keywords:

امید به تحصیل , بی صداقتی تحصیلی , پیشرفت تحصیلی , اهمال کاری تحصیلی