جلوه نمایی عشق زمینی در کلید واژه های شعری سهراب سپهری و نزار قبانی

در این مقاله سعی می شود تا با روش بررسی تطبیقی و مقایسه ای ، موضوع عشق زمینی و معشوقه در لسان شاعران معاصر ایران و عرب ( سهراب سپهری – نزار قبانی ) به تصویر کشیده شود و در دید معرض دید افکار عمومی با سلایق مختلف قرار گیرد . تصویری که از جایگاه زن در شعر شاعران معاصر ارائه شده است بیشتر بیانگر ادامه همان تصاویر تکراری و تقلیدی شاعران شعر کهن بوده که زن را در قالب یک معشوقه زمینی و در کلیشه های جنسیتی و در همان قالب های سنتی ستوده است . در این میان شاعران معاصر ایران و عرب همچون نزار قبانی و سهراب سپهری تنها به بعد جسمانی زن توجه نکرده و در کنار جسم زیبای زن ، روح بلند و والای زن را تحسین کرده و تمام تلاش خود را در راستای اعتلای شخصیت زن به کار برده است . نزار قبانی در شعر خود زن را موجودی برتر و مقدس می داند . از دیگاه نزار قبانی زنجزء لاینفک جدا نشدنی شعر می باشد که موسیقی شعر را در پژواک زن جستجو می کند . نزار قبانی در میان شاعران عرب به شاعر عشق و زن شهرت یافته است . زن گاهی به عنوان زن و گاهی به عنوان معشوق آسمانی و گاهی در هیبت موجودی کاملا زیبا و شایسته ی دوستی و دوست دارندگی در شعر نزار بروز و ظهور می یابد . زن در شعر شاعران معاصر ایرانی همچون سهراب سپهری دارای روح بزرگ و مقدسی ست که زن را بر سایر افراد برتری می دهد و می کوشد که زن را در اجتماع در اوج و در جایگاه حقیقی خود نشان بدهد. نگاهی که اکثر شاعران به مقوله عشق و زن دارند همان سنتی ست و ادعاهای آنان بیشتر از عمل در احساس شاعرانه بروز یافته و با تکیه بر مسند مردانه و از جایگاه مرد و غرور مردانه با حس برتر بینی نگاه فرومایه ای به زن و عشق او داشته و این عشق لاینفک را به زن در راستای منافع خود از دید یک زن بروز داده اند . صدقینی یا سیدتی ... انا و کل الرجال کاذبون ( نزار قبانی )

Keywords:

زن , عشق , اجتماع , شعرمعاصر