اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر میزان خودناتوان سازی تحصیلی و خودکارآمدیتحصیلی دانش آموزان دختر متوسطه ی دوم شهر ایلخچی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر میزان خودناتوان سازی تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی دانشآموزان دختر اجرا شد. طرح پژوهش از نوع پیش آزمون پس آزمون با یک گروه کنترل بود. جامعه ی آماری پژوهش دانش آموزاندختر مقطع متوسطه ی دوم شهر ایلخچی تشکیل می دادند که در سالتحصیلی ۱۴۰۰ - ۱۴۰۱ مشغول تحصیل بودند. نمونه یمورد نظر از طریق نمونه گیری هدفمند، به تعداد ۳۰ نفر انتخاب شدند که بهصورت تصادفی در گروه های آزمایش ( ۱۵ نفر) وگروه کنترل ( ۱۵ نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش در ۸ جلسه شفقت درمانی شرکت کردند و گروه گواه درطول دوره، درمانیدریافت نکردند. در این پژوهش از پرسشنامه های خودکارآمدی تحصیلی جری جینگ و ویکی مورگان ۱۹۹۹ و پرسشنامه یخودناتوان سازی تحصیلی شوینگر و استینسمرپلستر ۲۰۱۱ استفاده شده است. داده های گردآوری شده از پرسشنامه ها با استفادهاز تحلیل کواریانس چندمتغیره با استفاده از نرم افزار SPSS۲۶ تحلیل شد. نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس چند متغیره نشانداد که بین گروه های آزمایش و کنترل در پس آزمون، از نظر خودکارآمدی تحصیلی و خودناتوان سازی تحصیلی تفاوت معناداری وجود دارد. با توجه به یافته های پژوهش می توان گفت درمان مبتنی برشفقت در کاهش میزان خودناتوان سازی تحصیلی و افزایش میزان خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان موثر است

Keywords:

درمان مبتنی بر شفقت , خودناتوان سازی تحصیلی , خودکارآمدی تحصیلی.