بررسی اثربخشی آموزش زوج درمانی هیجان مدار بر بهبود الگوهای ارتباطی و تاب آوری زوجین

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش مولفه های زوج درمانی هیجان مدار بر بهبود الگوهای ارتباطی و تاب آوری زوجین شهر ایذه در سال ۱۴۰۱ بود. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل می باشد. حجم نمونه شامل ۶۰ نفر (۳۰زوج) بود که به شیوه نمونه گیری در دسترس از مراکز مشاوره شهر ایذه در سال ۱۴۰۱ انتخاب گردیدند و به شیوه تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند. ملاک انتخاب نمونه جهت ورود آزمودنی های این پژوهش ، زوجینی بودند که به نوعی دچار مشکلات ارتباطی و تاب آوری پایین در زندگی بودند. ابتدا زوجین به پرسشنامه مقیاس الگوهای ارتباطی و تاب آوری پاسخ دادند، سپس افراد گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه تحت آموزش راهبردهای مدیریت هیجان مبتنی بررویکرد (EFT) قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه الگوهای ارتباطی کریستنس و سولاوای (۱۹۸۴) و تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) می باشد. جهت تحلیل دادهها از روش تحلیل کواریانس چند متغیری (MANCOVA) استفاده شد. بر اساس مقایسه پیش آزمون و پس آزمون دوگروه یافته ها نشان داد که آموزش راهبردهای مدیریت هیجان مبتنی بر رویکرد (EFT) تاثیر معناداری بر بهبود الگوهای ارتباطی و تاب آوری زوجین دارد.

Keywords:

زوج درمانی هیجان مدار , الگوهای ارتباطی زوجین , تاب آوری