شاخص های تربیتی و تعلیمی هنرمندان ایران دوره ی اسلامی پیش از سیطره ی اندیشهی تجدد بر پایهی رسالات هنرمندان

مطالعه ی تاریخ هنر ایران، پس از پذیرش اسلام، ما را با هنری منحصربه فرد روبرو می سازد، هنری که معنویت و اخلاقیات در آن، حتی مباحث فنی را تحت الشعاع قرار می دهد و آنچه از هنرمند انتظار می رود فضایل اخلاقی است و این موضوع در رسالات موجود هنرمندانی که مسیر تربیت و تعلیم را سیر و سلوکی عرفانی و الهی می دانند، عیان است . اما گسترش روابط تجاری و فرهنگی با اروپای متجدد که معنویت نقش چندانی در زندگی وی بازی نمی کرد، سبب دوری از اصل الهی و سنتی هنر گردید و اصول اخلاقی حاکم کم رنگ و به اموری غیرضروری مبدل گشتند. پژوهش پیش رو با رویکرد نظری و مطالعه -ی اسنادی به بیان شاخص های تربیتی هنرمندان پیش از سیطرهی اندیشه تجدد می پردازد تا شاید بتوان از آن در شیوه ی آموزش هنرمندان با رویکردی الهی بهره گرفت . الهی محور بودن و رنگ خدایی گرفتن ، کمالگرایی در حرفه با استفاده از الگوی الهی ، تهذیب نفس و ایجاد طلب بخشی از شاخص های تربیتی ذکر شده در رسالات می باشند که تحقق آنها مستلزم شاگردان و استادانی است که هر یک باید خصایل و ویژگی هایی در خور شاخص های ذکرشده داشته باشند و موجبات تحقق آن را فراهم آورند.

Keywords:

تربیت , تعلیم , سنت , تجدد , هنرمندان.