بررسی عناصر ادبیات پایداری در شاهنامه ی فردوسی

شعر پایداری ، برآیند احساس همدلی میهنی در برابر هر نوع تجاوز، برای تحصیل استقلال است . این نوع ادبی ، بستری برای تجلی احساسات دینی ، میهن پرستی ، آزادی خواهی و حق طلبی به حساب می آید. یورش بیگانگان به ایران زمین و تلاش برای ایستادگی در برابر متجاوزان، توصیف رشادت ها و جانبازی های قهرمانانی که مدافع حقوق وطن هستند، پرداختن به اصل دفاع از حریم وطن در برابر عناصر ظلم و تهاجم، در شعر فردوسی برجسته ترین مضامین پایداری به حساب می آید. در پژوهش حاضر که به بررسی ادبیات پایداری در شعر فردوسی اختصاص یافته است ، تلاش بر آن بوده تا پس از تبیین ادبیات پایداری، به تشریح عناصر پایداری در شعر فردوسی پرداخته شود. در این راستا ، اشعار فردوسی به شیوه ی تحلیلی - توصیفی مورد بررسی و پژوهش قرار گرفت. یافته های پژوهش نشان می دهد که اصلی ترین همسانی شاهنامه ی فردوسی با مولفه های پایداری، دفاع از وطن و صلح طلبی است . فردوسی ، مخاطب را در تمام شاهنامه، به دنیایی عاری از خشونت، جنگ و بیداد دعوت کرده و با وجود این ، اتحاد، همدلی و آمادگی در برابر هجوم دشمنان خارجی را نیز همواره در نظر داشته است و از ایرانیان می خواهد که برای نگهبانی از سرزمین خویش ، تمام توان خود را به کار گیرند و از پراکندگی پرهیز کنند. افزون براین، ظلم ستیزی، دادخواهی ، میهن پرستی ، دشمن شناسی، بیگانه ستیزی، نفی اسارت و بندگی، مبارزه با شر و پلیدی و نیاز به رهبر و راهنما از دیگر شاخص های پایداری است که در شاهنامه ی فردوسی بازتاب دارد.

Keywords:

عناصر پایداری , فردوسی , شاهنامه