بررسی رابطه ی خصوصیات نحوی فعل و پارامتر ضمیر انداز بودن زبان در برخی از گویش های ایرانی براساس رویکرد حاکمیت و مرجع گزینی

عملکرد ضمیر فاعلی در زبان ها متفاوت می باشد . یعنی زبان های مختلف در برخورد با ضمایر، با توجه به خصوصیات سازه های نحویشان ، واکنش های مختلف از خود نشان می دهند.در برخی از زبان ها مانند : زبان فارسی و ترکی ضمیر فاعلی به صورت اختیاری می باشد اما در برخی از زبان ها مانند زبان انگلیسی و فرانسه وجود ضمیر فاعلی امری بدیهی می باشد و عدم وجود آن باعث نادستوری شدن جمله می شود. از این رو پارامتری به نام "پارامتر ضمیر انداز بودن" زبان ها را در این مقوله از هم جدا می سازد ، به عنوان مثال زبان فارسی را جزء زبان های ضمیر انداز و زبان انگلیسی را ضمیر گذار دسته بندی می کند . تحقیق حاضر به بیان نقش فعل در ضمیر انداز بودن زبان در برخی از گویش های ایرانی می پردازد. با توجه به مشاهده مثال های فراوان از زبان های مختلف ، در زبان های ضمیر انداز فعل از قدرت تصریف بالایی برخوردار بود یعنی اینکه با تمام ضمایر فاعلی صرف می شد. و چنانچه ضمیر فاعلی حذف می شد جمله کاملا دستور به دست می آمد. ولی در زبان های ضمیر گذار فعل قدرت تصریف را نداشت در نتیجه با حذف ضمیر فاعلی مخاطب از تشخیص فاعل جمله عاجز می ماند. .با توجه به نتایج به دست آمده می توان به این نتیجه رسید که صرف فعل می تواند به عنوان یک ممیزی معتبر جهت تشخیص زبان های ضمیر انداز از زبان های ضمیر گذار ایفای نقش نماید.

Keywords:

اصول و پارامترها , پارامتر ضمیر انداز , حاکمیت و مرجع گزینی , صرف فعل