اثربخشی طرحواره درمانی بر احساس تنهایی زنان متقاضی طلاق مراجعه کننده به مراکز مشاوره ای

هدف اصلی پژوهش تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر احساس تنهایی زنان متقاضی طلاق مراجعه کننده به مراکز مشاوره ای بوده است. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با استفاده از طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری پژوهش شامل زنان متقاضی طلاق مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر اراک در سال ۱۴۰۱ بوده است. از بین جامعه آماری، ۳۰ نفر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، و به طور تصادفی در گروه آزمایش ۱۵ نفر و گواه ۱۵ نفر قرار گرفتند. در این پژوهش از پرسشنامه احساس تنهایی برای گردآوری داده ها استفاده شد. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت مداخلات طرحواره درمانی قرار گرفت و گروه کنترل مداخله ای را دریافت نکرد. روش تجزیه و تحلیل داده های پژوهشی از تحلیل کوواریانس استفاده شده است. یافته ها نشان داد که میانگین نمرات احساس تنهایی زنان در گروه آزمایش در پس آزمون نسبت به پیش آزمون کاهش پیدا کرده است. در نتیجه طرحواره درمانی بر احساس تنهایی زنان متقاضی طلاق مراجعه کننده به مراکز مشاوره ای تاثیر دارد.

Keywords:

طرحواره درمانی , احساس تنهایی , زنان , متقاضی طلاق.