اثربخشی آموزش خودتنظیمی هیجانی بر فرسودگی تحصیلی، اضطراب یادگیری و عادت های مطالعه در دختران مقطع متوسطه کرمانشاه

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش خودتنظیمی هیجانی بر فرسودگی تحصیلی، اضطراب یادگیری و عادت های مطالعه در دختران مقطع متوسطه کرمانشاه انجام شد. طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و به صورت پیش آزمون، پس آزمون، پیگیری و همچنین گروه آزمایش و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر ۱۹-۱۶ ساله مقطع متوسطه دوم شهر کرمانشاه در سال ۱۳۹۹-۱۴۰۰ بودند. نمونه مورد مطالعه شامل ۳۰ نفر از دانش آموزان بود که به صورت نمونه گیری تصادفی که ۱۵ نفر در گروه آزمایش و ۱۵ نفر در گروه کنترل قرار گرفتند و از پرسشنامه فرسودگی تحصیلی برسو و همکاران (۲۰۰۷)، پرسشنامه هیجان های تحصیلی (AEQ) پکران (۲۰۰۶) و پرسشنامه عادت های مطالعه (PSSHI) پالسانی و شارما (۱۹۸۹) برای جمع آوری داده ها استفاده شد. داده ها با روش تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر، آزمون تعقیبی بونفرونی و نرم افزار SPSS-۲۲ مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. یافته ها نتایج نشان داد که بین گروه آزمایش و گروه کنترل در فرسودگی تحصیلی (۰۲/۲۰ F= و ۰۵/۰ p<)، اضطراب یادگیری (۹۸/۵ F= و ۰۵/۰ p<) و عادت های مطالعه (۹۸/۳۴ F= و ۰۵/۰ p<) و همچنین بین پیش آزمون با پس آزمون و پیگیری هر سه متغیر در گروه آزمایش تفاوت معناداری وجود دارد (۰۵/۰ p<) که نشان از اثربخشی آموزش خودتنظیمی هیجانی دارد. با توجه به یافته های این پژوهش، می توان آموزش خودتنظیمی هیجانی را به عنوان یک روش موثر و به عنوان یک مداخله ثمربخش در بهبود فرسودگی تحصیلی، اضطراب یادگیری و عادت های مطالعه در دختران مقطع متوسطه پیشنهاد داد.

Keywords:

اضطراب یادگیری , خودتنظیمی هیجانی , عادت های مطالعه , فرسودگی تحصیلی