هنجاریابی مقیاس رشدی- حرکتی پی بادی (PDMS) در دانش آموزان پایه اول ابتدایی شهر تهران

چکیده زمینه و هدف: رشد حرکتی بخشی از فرایند تکامل است که بواسطه آن کودک، ابتدا بر بدن خود کنترل می یابد و سپس از این کنترل برای تعامل با محیط و دستکاری پیرامونش استفاده می کند. هدف از این مطالعه هنجاریابی مقیاس رشدی- حرکتی پی بادی (PDMS) در دانش آموزان پایه تحصیلی اول ابتدایی شهر تهران می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی روی ۱۸۰ دانش آموز ۸۳-۷۲ ماهه (۹۰ پسر و ۹۰ دختر) شهر تهران صورت گرفته است. ابزار گردآوری اطلاعات، مقیاس رشدی- حرکتی پی بادی بود و برای انتخاب نمونه آماری مورد نیاز از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای استفاده گردید. یافته ها: نتایج پژوهش نشان می دهد میانگین بهره رشد حرکتی درشت در دانش آموزان پسر و دختر به ترتیب ۵۰/۱۲۰ و ۴۰/۱۲۰ و میانگین بهره رشد حرکتی ظریف در دانش آموزان پسر و دختر به ترتیب ۶۹/۱۲۵ و ۶۶/۱۲۶می باشد. در میزان بهره رشدی حرکتی و میانگین سن حرکتی کل در دو گروه دختر و پسر تفاوت معنی داری دیده نشد(۰۵/۰>p). بین دانش آموزان مناطق مختلف در زمینه بهره رشد حرکتی ظریف، میانگین سن حرکتی ظریف و میانگین سن حرکتی کل اختلاف معنی داری وجود دارد (۰۵/۰>p). هم چنین ارتباط معنی داری بین میانگین سن حرکتی با بهره رشد حرکتی وجود دارد (۰۱/۰>p). نتیجه گیری: مقیاس رشدی- حرکتی پی بادی از پایائی و اعتبار لازم برخوردار است و می تواند به عنوان مقیاسی جهت ارزیابی، مداخله و درمان مورد استفاده قرار گیرد. کودکانی که مهارت های حرکتی بهتری دارند از بهره رشد حرکتی بالاتری برخوردار هستند. واژه های کلیدی: مقیاس رشد حرکتی پی بادی، مهارت های حرکتی، بهره رشد حرکتی