رابطه بین تفکر قطعی نگر و خود شفقتی در دانشجویان کارشناسی ارشد دانشگاه اصفهان (۱۳۹۳-۱۳۹۲)

زمینه و هدف: تحقیقات نشان داده اند تحریفات شناختی اثر منفی بر خود شفقتی دارند. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین تفکر قطعی نگر و خود شفقتی می باشد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی است که بر روی ۲۰۷ نفر از دانشجویان مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه اصفهان انجام گرفت. در این پژوهش از پرسشنامه خود شفقتی و تفکر قطعی نگر به عنوان ابزار پژوهش استفاده شد. تحلیل داده ها با استفاده از روش همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی چندگانه انجام گردید. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد همبستگی منفی بین خرده مقیاس های خودمهربانی، اشتراکات انسانی و ذهن آگاهی با تمام خرده مقیاس های تفکر قطعی نگر (قطعی نگری کلی، قطعی نگری در تعامل با دیگران، مطلق نگری فلسفی، قطعی نگری در پیش بینی آینده و قطعی نگری در حوادث منفی) و خرده مقیاس های قضاوت در مورد خود، انزوا و فزون همانند سازی با تمام خرده مقیاس های تفکر قطعی نگر رابطه مثبت دارد )۰۵/۰(p<. همچنین، نتایج تحلیل رگرسیون خطی نشان داد خرده مقیاس های تفکر قطعی نگر تا ۲۷% و تفکر قطعی نگر کل نیز توانسته تا ۲۲% تغییرات خود شفقتی را تبیین کند. نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان داد هر قدر میزان تفکر قطعی نگر بالاتر باشد، شفقت فرد نسبت به خود پایین بوده و بالعکس و برای افزایش شفقت فرد نسبت به خود باید تحریف شناختی تفکر قطعی نگر، اصلاح گردد. واژه های کلیدی: تفکر قطعی نگر، خود شفقتی، دانشجویان

Keywords:

Deterministic thinking , Self-compassion , Students , تفکر قطعی نگر , خود شفقتی , دانشجویان