بهبود تاب آوری بیمارستان های نظامی از طریق خودتطبیقی سیستم های بیمارستان با استفاده از محاسبات ارگانیک

زمینه و هدف: از بین خرابی های یک حادثه، اختلال در زیرساخت های حیاتی جامعه، بیشترین آسیب را به جامعه وارد می کند. از این رو توانایی زیرساخت های حیاتی مانند بیمارستان ها در پیش بینی، جذب، انطباق و یا بهبود سریع از یک رویداد مخرب لازم است. هدف این پژوهش طراحی مدلی خودتطبیق برای سیستم های بیمارستان تاب آور، جهت ارتقای سطح کیفیت خدمات در بیمارستان های نظامی است. روش ها: در این پژوهش ابتدا سیستم های حیاتی بیمارستان تاب آور، با استفاده از مطالعات کتابخانه ای شناسایی شدند. سپس در سیستم های منتخب، جنبه هایی از خودتطبیقی متناسب با هر سیستم انتخاب گردید و با بکارگیری روش محاسبات ارگانیک این سیستم ها خودتطبیق شدند. جهت ارزیابی مدل سیستم های خودتطبیق بیمارستان تاب آور، از شبیه سازی عامل بنیان استفاده شده است. داده های لازم به­صورت میدانی از یک بیمارستان نظامی تهیه گردیده است. یافته ها: با توجه به نتایج شبیه سازی، مدل خودتطبیق سیستم های بیمارستان تاب آور، در سیستم پشتیبانی و مدیریت منابع موفق شده است، میانگین تقاضاهای عقب افتاد را به میزان ۳۴/۲۴ درصد و میانگین مدت زمان انتظار دریافت تقاضا را به میزان ۳۸/۸۹ درصد کاهش بدهد. این مدل در سیستم ایمنی بیمارستان تعداد خرابی واحدها را ۳۷/۵۳ درصد کاهش داده است. در سیستم مدیریت فوریت و بلایا، مدل خودتطبیق توانسته است ۴۲/۱۱ درصد در مدت زمان تخلیه بیمارستان کاهش ایجاد کند. مدل خودتطبیق ۱۳ درصد عملکرد سیستم قابلیت مراقبت های پزشکی فوری را بهبود داده است. نتیجه گیری: سیستم های خودتطبیق به دلیل قابلیت تغییر رفتار خود در زمان این توانایی را دارند که تاب آوری بیمارستان های نظامی را در در هر بحران، بهبود ببخشند و این بیمارستان ها را در انجام ماموریتشان موفق تر نمایند.

Keywords:

یمارستان های نظامی , بیمارستان تاب آور , سیستم های خودتطبیق , محاسبات ارگانیک