اثربخشی آموزش گروهی خودشفقت ورزی بر سرمایه روانشناختی و ناگویی خلقی در زنان متاهل شاغل

هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی آموزش گروهی خودشفقت ورزی بر سرمایه روانشناختی و ناگویی خلقی در زنان متاهل شاغل بود. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان متاهل شاغل در شهرداری منطقه ۱۴ شهر تهران (۶۰ نفر) در سال ۱۴۰۰ تشکیل دادند. در این پژوهش از روش نمونه گیری غیر تصادفی هدفمند استفاده شد. ابتدا ۵۰ نفر از افراد جامعه آماری به عنوان نمونه انتخاب شدند که از بین آنها ۳۰ نفر بر اساس نمره آنها در پرسشنامه ها به عنوان نمونه انتخاب شدند و با گمارش تصادفی ۱۵ نفر در گروه آزمایشی و ۱۵ نفر در گروه کنترل جایگزین شدند. روش گردآوری داده ها شامل دو روش کتابخانه ای و میدانی بوده اند. جهت جمع آوری دادهها از پرسشنامه های سرمایه روانشناختی لوتانز (۲۰۱۱) و ناگویی خلقی تورنتو (بگبی ، پارکر و تیلور، ۱۹۹۴) استفاده شده است . آزمودنی های گروه های آزمایشی به مدت ۸ جلسه ی ۷۰ دقیقه ای و هفته ای ۱ جلسه در ۲ ماه مداخلات مربوط آموزش درمان متمرکز بر شفقت را بر اساس طرح درمان گیلبرت (۲۰۱۸) دریافت کردند. در حالیکه گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. تجزیه و تحلیل داده ها به دو روش توصیفی و استنباطی انجام شد. در تحلیل توصیفی از میانگین ، انحراف معیار، جداول و ...استفاده گردید و در آمار استنباطی با رعایت مفروضه ها و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ از تحلیل کوواریانس آنکووا و مانکوا استفاده گردید.نتایج نشان دادند که آموزش گروهی خودشفقت ورزی بر سرمایه روانشناختی و ناگویی خلقی در زنان متاهل شاغل موثر است .

Keywords:

آموزش گروهی خود شفقت ورزی , سرمایه روانشناختی , ناگویی خلقی