آسودگی بیماران بستری: مفهومی که به فراموشی سپرده می شود

زمینه و هدف: همواره در طول تاریخ از آسودگی به عنوان پیامد مطلوب مراقبت از بیمار یاد شده است با وجود این مفهوم آسودگی کمتر از دیدگاه بیماران مورد بررسی قرار گرفته است.   هدف مطالعه ارائه تجارب و دیدگاه های بیماران از آسودگی در دوران بستری در بخش های داخلی جراحی می باشد.   روش بررسی: این مطالعه کیفی با استفاده از روش نظریه پایه انجام شد. از مصاحبه های نیمه ساختار با ۳۱ بیمار و ۱۱ همراه و همچنین مشاهدات متمرکز و نیمه متمرکز برای جمع آوری داده ها استفاده شد. برای تحلیل داده ها از روش مقایسه مداوم استفاده گردید.   یافته ها: تجربیات ناآسودگی در یافته ها بحدی بارز است که یکی از عمده ترین مفاهیم را شکل داده است. خودیاری و تشکیل شبکه مراقبتی غیررسمی، راهبردهای بیماران بستری برای مدیریت ناآسودگی ها بوده است.   نتیجه گیری: نتایج گویای آن است که بستری بودن در بیمارستان همواره معادل رفع موثر نیازهای مراقبتی و درمانی نیست. بیماران در ارتباط با سیاست ها و قوانین و مقرارت بیمارستانی و اولویت های سازمانی تنش های زیادی را تجربه می کنند. نقش فعال بیماران در اداره ناآسودگی در این مطالعه بیش از آنچه که قبلا تصور می شده نشان داده شده است. نقش مراقبین غیر حرفه ای در بیمارستان ها بسیار پررنگ است و نبود آن ها آسیب جدی به کیفیت مراقبت دریافتی وارد می کند.

Keywords:

Comfort , grounded theory , Hospitalized patients , آسودگی , نظریه پایه , بیماران بستری , بخش های داخلی جراحی