بررسی میزان فرسودگی شغلی و ارتباط آن با روشهای مقابله ای به کار گرفته شده توسط پرستاران شاغل در بیمارستانهای سوانح و سوختگی تهران و مقایسه آن با بهیاران شاغل در این بیمارستانها سال ۱۳۷۲

این پژوهش، مطالعه ایست از نوع همبستگی که ارتباط بین میزان فرسودگی شغلی و روشهای مقابله ای بکار گرفته شده توسط پرستاران و بهیاران شاغل در بیمارستانهای سوانح سوختگی تهران را مورد مطالعه قرار داده است. در این پژوهش متغیر های فوق در دو گروه، مورد مقایسه قرار گرفته اند. نمونه پژوهش را کلیه پرستاران و بهیاران شاغل در این بیمارستانها شامل ۳۶ پرستار و ۶۶ بهیار تشکیل داده اند. ابزار بکار رفته در پژوهش دو پرسشنامه استاندارد بوده که یکی جهت سنجش فراوانی وشدت ابعاد مختلف فرسودگی شغلی و دیگری جهت تعیین میزان کاربرد روشهای مقابله بکار رفته است. نتایج پژوهش نشان داد که میزان فرسودگی شغلی نمونه های مورد پژوهش در سطح بالا بیش از سایر سطوح بوده است و برخی از مشخصات فردی با میزان فرسودگی شغلی ارتباط داشته است. یافته ها همچنین نمایانگر آن بودند که بین میزان فرسودگی شغلی و روشهای مقابله ای بکار گرفته شده توسط دو گروه تفاوت معنی داری وجود نداشته است. نهایتا یافته ها نشان داد که بین کاربرد برخی از روشهای مقابله خصوصا روشهای منفی و عاطفه نگر با میزان فرسودگی شغلی نمونه های مورد پژوهش ارتباطی وجود داشته است. در پایان کاربرد یافته ها در پرستاری و پیشنهاداتی جهت پژوهشهای بعدی مطرح شده است.

Keywords:

Burnout , Coping strategies , Burn unit , Nurse , Tehran