اثربخشی درمان روان پویشی فشرده کوتاه مدت بر خودآگاهی هیجانی، همدلی و شفقت به خود در کارآموزان روان درمانگری

زمینه و هدف: توجه به وضعیت روانی کارآموزان روان­ درمانگری نقشی اساسی در آماده سازی دانشجویان برای ورود به عرصه درمان ایفا می­کند. بنابراین این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی درمان روان­پویشی فشرده کوتاهمدت بر خودآگاهی هیجانی، همدلی و شفقت به خود در کارآموزان روان­ درمانگری انجام شد. روش پژوهش: پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با دو گروه آزمایش و گواه و پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری پژوهش متشکل از کلیه کارآموزان روان­ درمانگری شهر تهران در سال ۱۴۰۰ بود که با روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۳۰ نفر انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه ۱۵ نفری جایگزین شدند. گردآوری اطلاعات با پرسشنامه خودآگاهی هیجانی (ریفی و همکاران، ۲۰۰۸)، پرسشنامه همدلی (مهرابیان و اپستین، ۱۹۷۲) و پرسشنامه شفقت به خود (نف، ۲۰۰۳) انجام شد. برای هر یک از گروه های آزمایش برنامه مداخلاتی به صورت جلسات هفتگی برگزار شد. تحلیل داده ها علاوه بر روش های آمار توصیفی با تحلیل واریانس آمیخته و آزمون تعقیبی بونفرونی انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد در دوره پسآزمون بین میانگین نمرات خودآگاهی هیجانی (۰۱/۰p<)، همدلی (۰۱/۰p<) و شفقت به خود (۰۱/۰p<) گروه آزمایش در جلسات مداخله نسبت به گروه گواه از نظر آماری تفاوت معنادار میباشد. اثربخشی درمان روان­پویشی فشرده کوتاهمدت در طول زمان در آزمودنی های گروه های آزمایش پایدار بود. نتیجه گیری: براساس نتایج پژوهش انجام مداخلات روانشناختی جهت آماده سازی کارآموزان رواندرمانگری اهمیت بالایی دارد و می تواند پایه ای برای آگاهی افزایی و به کارگیری صحیح این مداخلات در کارآموزان روان­درمانگری باشد.

Keywords:

short-term intensive psychodynamic , emotional self-awareness , empathy , self-compassion , روان پویشی فشرده کوتاه مدت , خودآگاهی هیجانی , همدلی , شفقت به خود