بهره وری در آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان پرستاری و مامایی

اهداف: تعیین عوامل مثبت و منفی موثر بر یادگیری مهارت های بالینی برای کاهش مشکلات و افزایش میزان بهره وری بسیار مهم است. از آنجا که نظرات دانشجویان به عنوان عنصر اصلی آموزش، می­تواند راه گشای برنامه های آینده باشد، پژوهش حاضر به منظور تعیین میزان بهره­وری در آموزش بالینی، از دیدگاه دانشجویان پرستاری و مامایی انجام گرفت.   روش­ها: این مطالعه توصیفی- مقطعی روی ۱۵۰ نفر از دانشجویان سال آخر پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد که به­روش سرشماری انتخاب شدند، در نیمسال دوم سال تحصیلی ۸۶-۱۳۸۵ انجام شد. به­منظور جمع­آوری اطلاعات از پرسش نامه ­ای پژوهشگرساخته شامل دو بخش خصوصیات فردی و معیارهای بهره­وری استفاده شد. در معیارهای بهره­وری، ۵ حیطه اهداف و برنامه آموزشی، مربی، برخورد با دانشجو، محیط آموزشی و نظارت و ارزشیابی بررسی شد. داده­ها ب ه­کمک   نرم­افزار SPSS ۱۳ با روش­های آماری توصیفی و آزمون T تک­نمونه­ای تحلیل شد.   یافته­ها: میانگین امتیازات بهره­وری در آموزش بالینی در حیطه اهداف و برنامه­ریزی آموزشی ۵/۴ ± ۵/۲۰، در حیطه مربی ۶/۴ ± ۱۵، در حیطه برخورد با دانشجو ۲ ± ۴/۸، در حیطه محیط آموزشی ۶/۱ ± ۱۰، در حیطه نظارت و ارزشیابی ۹/۱ ± ۹/۷ و به­طور کلی ۲/۱۲ ± ۸/۶۱ بود. بیشترین امتیاز بهره­وری در حیطه اهداف و برنامه­ریزی آموزشی و کمترین آن در حیطه نظارت و ارزشیابی بود.   نتیجه­گیری: میزان بهره وری در آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد، در ۵ حیطه آموزش بالینی در حد متوسط است. افزایش انگیزه در پرسنل مراکز بهداشتی- درمانی برای همکاری در امر آموزش بالینی پیشنهاد می­شود.

Keywords:

Keywords: Clinical Education , Efficiency , Nursing and Midwifery Students , کلیدواژه ها: آموزش بالینی , بهره وری , دانشجویان پرستاری و مامایی