برنامه ریزی در بافت تاریخی شهر تبریز مبتنی بر رویکرد رشد هوشمند (نمونه موردی: منطقه ۸ تبریز)

در روند نوسازی بافت های فرسوده در شهرهای بزرگ جهان به ویژه پایتخت هاء نه تنها ساختمان های نو مداوما در مسیر جایگزینیبا ساختارهای فرسوده شهری بوده، بلکه تجدید حیات فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی نیز به تبع از تغییرات کالبدی در متن شهرصورت می پذیرد. مضافا این که مخاطرات طبیعی همانند زلزله. تسریع چنین روندی را ایجاب می نماید. از آنجایکه نوسازی بافت هایفرسوده باعث ارتقا کیفیت زندگی ساکنین، کاهش فاصله کالبدی اجتماعی و اقتصادی بین آن بافت ها و سایر بافت های شهری و درنهایت منجر به دستیابی به توسعه پایدار شهری خواهد شد. در آن صورت مقوله نوسازی به عنوان یک ارزش والا و انسانی می تواندبررسی شود.از این رو پژوهش حاضر سعی بر آن دارد تا استفاده از روش های نوین شهرسازی به الگویی کار آمد برای نوسازی بافت های فرسودهدست یابد. در این راستا رشد هوشمند شهری برای بازگرداندن حیات مدنی به بافت های فرسوده با در نظر گرفتن ابعاد زیست محیطی،عملکردی و موضوعات اجتماعی و اقتصادی علاوه بر جنبه کالبدی در این بافت ها پیشنهاد شد. هدف این پژوهش توجه به مشکلاتبافت های فرسوده و امکان استفاده از این بافت ها برای رفع نیازها و کمبودهای آینده شهروندان از طریق پیاده سازی اصولرشد هوشمند در نوسازی این گونه بافت ها می باشد. برای رسیدن به این هدف مبانی نظری بافت فرسوده و رشد هوشمند بررسی وسپس معیارها و شاخص های مورد نظر برای مداخله در بافت منطقه ۸ تبریز انتخاب گردید. برای گزینش این مولفه ها و زیر شاخص هایآن ها از تکنیک دلفی استفاده شد و بر اساس خروجی های آن ها راهنما و دستور العمل های برنامه ریزی تدوین گردید.

Keywords:

شهر هوشمند , بافت فرسوده , رشد هوشمند , تبریز