کاربرد بیوتکنولوژی در حفاظت محیط زیست

Publish Year: 1402
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 328

This Paper With 20 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

ICCACS05_0895

تاریخ نمایه سازی: 23 مرداد 1402

Abstract:

بیوتکنولوژی زیست محیطی به کاربرد میکروارگانیزم ها در بهبود کیفیت محیط زیست اشاره دارد و تا به حال بیشتر بر روی توسعهتکنولوژی هایی در جهت پاکسازی محیط های آبی، خاکی و هوا متمرکز شده است. پاکسازی محیط زیست، پیشگیری از آلودگی،تشخیص و نظارت با در نظر گرفتن دستاوردها، از جمله چشم اندازهای توسعه بیوتکنولوژی می باشند.انواع موضوعات مرتبطی که برای توصیف هر یک از جنبه های اصلی بیوتکنولوژی زیست محیطی انتخاب شده اند شامل: تصفیهفاضلاب، تصفیه خاک و آلاینده های گازی با کمک فرآیندهای میکروبیولوژیکی می باشند. نقش متفاوت بیوتکنولوژی در آیندهکمک به راه حل ها و دستورالعمل های جدید در بازسازی محیط های آلوده، به حداقل رساندن انتشار زباله ها و ایجاد جایگزین هاییدر پیشگیری از آلودگی محیط زیست می باشد.در این میان یکی از مهمترین عواملی که بشر به سرعت به دانش بیوتکنولوژی روی آورد سازوکارهایی است که این دانش برایرسیدن به یک توسعه پایدار و پویا در اختیار انسان قرار می دهد. بیوتکنولوژی برای افزایش تولید غذا دارای توانی بالقوه است واستفاده از مواد شیمیایی را در کشاورزی کاهش می دهد، قیمت مواد خام را کمتر می نماید و اثر منفی بر محیط زیست را کهمربوط به روش های تولید در کشاورزی سنتی است کاهش می دهد .دانشمندان عقیده دارند که راه نجات محیط زیست از خطر تخریب و نابودی استفاده از روش های بیولوژیکی درتمام زمینه ها استحذف گازهای سمی بدبو با استفاده از بیوفیلترها و یا سولفورزدائی زیستی از نفت خام استفاده از حشره کش های بیولوژیکی برایمبارزه با آفات و بیماریها ازآسان ترین و مفیدترین روشهای پاکسازی آلودگی های محیط زیست می باشند. توجه به محیط زیست دردوران ما تبدیل به معیار شده است، زیرا افزایش فشار درحد خارج از توان طبیعی می تواند سبب از دست دادن کارکردها و یا زوال ونابودی محیط زیست گردد. از طرف دیگر، هزینه بازسازی مناطق تخریب شده ده تا پنجاه برابر هزینه پیشگیری از تخریب است.بنابراین، نیاز به ارزیابی اثرات توسعه امری اجتناب ناپذیر است.

Authors

بهروز وحید

استادیار و عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز

مهران مولوی

استادیار و عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد مهاباد