ارزیابی سطوح پایداری شهری با استفاده از منطق فازی در سیستم اطلاعات جغرافیایی

امروزه معضلات ناپایداری از مهمترین دغدغه های شهر ها و به ویژه محله های شهری هستند شهر مشهد مانندبسیاری از شهر های بزرگ کشور با مسائل متعددی از جمله ناپایداری توسعه روبروست و این مسئله در برخی از محلهها به بیشترین حد رسیده و به تشدید ناپایداری توسعه در آن ها منجر شده است اما به منظور غلبه بر این مشکلات،لازم است تفاوت سطح توسعه یافتگی شهر از توسعه پایدار را اندازه گیری و راهکارهایی جهت بهبود آن ارائه داد. اینپژوهش با هدف ارزیابی سطوح پایداری شهری و با استفاده از روش منطق فازی و سیستم اطلاعات جغرافیایی انجامگرفته است پژوهش حاضر از نظر روش، توصیفی- تحلیلی و از نظر هدف، کاربردی است از آنجایی که منطق فازی در قالب سیستم اطلاعات جغرافیایی قابلیت بالایی برای ارزیابی پایداری سیستم های پیچیده و از جمله شهرها دارد، دراین راستا هفت شاخص که می توان از آنها به عنوان چهار متغیر عمده اقتصادی، اجتماعی، فیزیکی و زیست محیطی نیز یاد کرد، انتخاب شد که برای سنجش پایداری در سطح محلات منطقه ۵ شهر مشهد، مورد بررسی قرار گرفته اندنتایج نشان داد که براساس شاخص های منتخب، محلات مرکزی از وضعیت مناسب تری از نظر برخورداری ودسترسی به مراکز تجاری، ورزشی، مذهبی، درمانی و ... می باشند؛ محلات متمایل به حاشیه شهر به دلیل برخورداریکمتر از نظر شاخص های مورد بررسی در وضعیت پایداری کمتری برخوردار بوده و محلات حاشیه شهر به ویژه قسمتهای شرقی و جنوب شرقی در وضعیت ناپایداری هستند.

Keywords:

توسعه پایدار , محلات شهری , کاربری , سیستم اطلاعات جغرافیایی , مشهد