اثر همزمان تمرین مقاومتی و تزریق سلول های اجدادی اندوتلیال بر سطح گلوکز خون و بیان پروتیئن عوامل پیش التهابی فاکتور نکروز دهنده تومور آلفا و اینترلوکین-۱۰ در بافت عضلانی موش های صحرایی نر دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

زمینه و هدف: دیابت نوع یک در گروه بیماران خود ایمنی و التهابی شیوع بالایی دارد. فاکتور نکروز دهنده تومور آلفا (TNF-α) و اینترلوکین-۱۰ (IL۱۰) نقش مهمی در تنظیم تعاملات پیچیده بین سلول های بتاپانکراس و سلول های ایمنی در ایجاد دیابت نوع یک (Type ۱ Diabetes: T۱D) دارند. این مطالعه به منظور تعیین اثر همزمان تمرین مقاومتی و تزریق سلول های اجدادی اندوتلیال بر سطح گلوکز خون و بیان پروتیئن فاکتورهای پیش التهابی TNF-α و IL-۱۰ در بافت عضلانی موش های صحرایی نر دیابتی شده با استرپتوزوتوسین انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی ۳۶ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن تقریبی ۲۰±۲۰۰گرم و سن شش هفته به صورت تصادفی به شش گروه شش تایی تقسیم شدند. القای دیابت نوع یک به وسیله تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین (STZ) به میزان ۴۵ میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن انجام شد. گروه ها شامل گروه دیابت + تزریق سلول های بنیادی + تمرین مقاومتی، گروه دیابت + تمرین مقاومتی، گروه دیابت + تزریق سلول های بنیادی، گروه دیابتی کنترل برای کنترل گذر زمان و گروه های سالم پایه و دیابتی پایه برای پیش فرض ها بودند. تمرینات به مدت ۱۷جلسه تمرین مقاومتی شامل بالا رفتن از نردبان با وزنه فزاینده سه روز در هفته در شرایط یکسان آزمایشگاهی انجام شد. کشت سلول های اجدادی اندوتلیال از طریق اسپیره کردن مغز استخوان فمور و انجام مراحل کشت و سپس تزریق به داخل ورید دمی صورت گرفت. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین سطح گلوکز خون به روش الایزا و میزان بیان پروتیئن TNFα و IL-۱۰ در بافت عضله به روش وسترن بلات ارزیابی شد. یافته ها: تزریق سلول های بنیادی اندوتلیال، تمرینات مقاومتی و تمرینات مقاومتی همراه با تزریق همزمان سلول های بنیادی اندوتلیال در مقایسه با گروه کنترل منجر به افزایش معنی دار میزان فاکتور ضدالتهابی IL-۱۰ در بافت عضله اسکلتی موش های دیابتی گردید (P<۰.۰۵). تمرین مقاومتی همراه با تزریق همزمان سلول های بنیادی اندوتلیال، نسبت به تزریق سلول های بنیادی و تمرین مقاومتی هر کدام به تنهایی منجر به افزایش معنی دار بیان فاکتور ضدالتهاب IL-۱۰ و کاهش آماری معنی دار گلوکز در بافت عضله اسکلتی موش های دیابتی گردید (P<۰.۰۵). نتیجه گیری: به نظر می رسد ۱۷ جلسه تمرین مقاومتی باعث کاهش سطح گلوکز خون و بهبود شرایط التهابی در پاسخ به افزایش IL-۱۰ و کاهش TNF-α در گروه موش های صحرایی دیابتی با تمرین مقاومتی و همزمان تزریق سلول های اجدادی اندوتلیال می گردد.

Keywords:

Resistance Training , Endothelial Progenitor Cells , Type ۱ Diabetes Mellitus , Blood Glucose , Tumor Necrosis Factor-alpha , Interleukin-۱۰ , تمرین مقاومتی , سلول های اجدادی اندوتلیال , دیابت , گلوکز خون , TNF-α , IL-۱۰