همسرآزاری طی دوران بارداری در استان مازندران (۹۰-۱۳۸۹)

زمینه و هدف : بارداری نه تنها سبب کاهش یا توقف خشونت علیه زنان نمی شود؛ بلکه حتی می تواند سبب شروع یا تشدید آن گردد. این مطالعه به منظور تعیین انواع همسرآزاری طی دوران بارداری در استان مازندران انجام شد. روش بررسی : این مطالعه توصیفی - تحلیلی به عنوان بخشی از یک مطالعه کوهورت آینده نگر روی ۱۵۰۰ زن باردار مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی استان مازندران از بهمن ۱۳۸۹ تا شهریور ۱۳۹۰ انجام گردید. داده ها با پرسشنامه سوء رفتارتغییریافته استاندارد سازمان بهداشت جهانی و مصاحبه با زنان باردار جمع آوری شد. پرسش ها شامل سه بخش سوء رفتار فیزیکی، روحی و جنسی بود و با شدت های خفیف، متوسط و شدید طبقه بندی شد. یافته ها : شایع ترین نوع همسرآزاری محدود کردن مادران در مایحتاج زندگی (۸۸%) بود. شیوع انواع همسرآزاری فیزیکی، روحی و جنسی در دوران بارداری به ترتیب ۱۰.۸%، ۶۹.۷% و ۱۴.۱% تعیین شد. شانس عود همسرآزاری فیزیکی در زنان با سطح سواد کمتر و سطح اجتماعی - اقتصادی پایین تر بیش از زنان با سطح سواد بیشتر و سطح اجتماعی - اقتصادی بالاتر بود (P<۰.۰۵). این تفاوت در گروه همسرآزاری روحی معنی دار نبود. نتیجه گیری : همسرآزاری خفیف به خصوص از نوع روحی طی دوران بارداری در استان مازندران از شیوع بالایی برخوردار بود.

Keywords:

Pregnancy , Intimate partner violence , Iran , بارداری , همسرآزاری , خشونت روحی