تعیین نمره حد نصاب قبولی آزمون عینی ساختارمند بالینی به روش انگوف و ارزیابی تاثیر بحث و بررسی نمرات واقعی

مقدمه: برای تعیین استاندارد قبولی آزمون های پزشکی روش های مختلفی در سطح جهان به کار می رود اما استاندارد اغلب امتحانات داخل کشور، به صورت نمره ای ثابت و قراردادی و بدون استفاده از متدلوژی علمی تعیین می شود. هدف از انجام این مطالعه، تعیین استاندارد قبولی آزمون عینی ساختارمند بالینی در مقطع پیش کارورزی دانشگاه علوم پزشکی تهران به روش انگوف است. روش ها: بعد از طراحی سوالات آزمون، پانلی از داوران متخصص تشکیل شد و ۱۱ داور به صورت مستقل، احتمال قبولی یک دانشجوی مرزی را در هر یک از ایستگاه ها برآورد کردند. میانگین احتمالات تمام داوران در تمام ایستگاه ها، استاندارد آزمون محسوب شد. این روند دو بار دیگر، پس از برگزاری جلسه بحث بین داوران و بعد از بررسی نمرات واقعی دانشجویان تکرار شد. نتایج: استاندارد انفرادی کل آزمون ۱۵/۴۹، استاندارد بعد از بحث ۹۰/۴۹ و استاندارد بعد از بررسی نمرات دانشجویان ۵۲/۵۱ به دست آمد. تغییر استاندارد کل آزمون بعد از بررسی نمرات واقعی نسبت به استاندارد انفرادی معنادار بود (۰۲/۰=p)؛ اما نسبت به استاندارد دوم تفاوت معنادار نداشت. همچنین میزان قبولی بر اساس سه استاندارد به ترتیب ۶/۶۷، ۸/۶۴ و ۱/۵۸ درصد به دست آمد که درصد قبولی سوم نسبت به اول کاهش معنادار داشت (۰۰۲/۰=p). نتیجه گیری: در این تحقیق، روش انگوف برای تعیین استاندارد قبولی آزمون عینی ساختارمند بالینی مورد مطالعه و بررسی قرار گرفت. بر اساس یافته های این مطالعه، نتایج روش انگوف مخصوصا پس از بحث و بررسی نمرات واقعی نسبتا روا و پایا هستند.

Keywords:

Standard setting , Angoff , objective structured clinical examination , OSCE , Competence assessment , Student Assessment , استاندارد قبولی , آزمون عینی ساختارمند بالینی , انگوف , ارزیابی توانمندی , ارزشیابی دانشجو